اظهارات مطبوعاتی سرمنشی ملل متحد در مورد افغانستان

من به کار همکاران مان که اکثریت آنها افغان هستند، افتخار می کنم.

تنها در ماه سپتامبر،

• بیش از ۳.۸ میلیون فرد کمک های غذایی دریافت نمودند؛

• ۲۱ هزار طفل و ۱۰ هزار زن، به دلیل سوء تغذیه شدید، تحت درمان قرار گرفتند؛

• ۳۲ هزار فرد اقلام غیرخوراکی به شمول کمپل و لباس های گرمی زمستانی دریافت کردند؛

• ۱۰ هزار کودک به فعالیت های آموزشی مبتنی بر جامعه دسترسی یافتند؛

• ۴۵۰ هزار فرد به مراقبت های صحی اولیه و ثانویه دسترسی پیدا کردند؛

• ۱۶۰ هزار دهقان و چوپان حمایت معیشتی دریافت نمودند؛

• ۱۲ هزار فرد حمایت های عاجل روانشناسی و صحت روانی را دریافت نمودند؛

• ۱۸۶ هزار تن از افراد متاثر از خشکسالی به آب دسترسی یافتند؛

• و ۱۵۰ هزار فرد بسته های حفظ الصحه را دریافت نمودند.

تنها در هفته گذشته،

- برنامه جهانی غذا (WFP)، در کابل، هرات، مزار و کندهار در یک روز همزمان مواد غذایی توزیع نمود؛

- سازمان صحی جهان ((WHO تجهیزات طبی را برای تداوی ۱۰ هزار تن از افرادی که به اسهال مبتلا شده اند، انتقال داد و دو لابراتوار جدید تشخیص کوید۱۹ ایجاد نمود؛

- بیش از ۱۷۰ "آشیانه های صحی خانواده" به حمایت صندوق جمعیت ملل متحد (UNFPA)، در مناطق دورافتاده تجهیزات طبی را برای ارائه خدمات تا پایان سال دریافت نمودند. این امکانات به طور متوسط سالانه، باعث ۱۱ هزار ولادت بی خطر می شود؛

- صندوق جمعیت ملل متحد، همچنان بسته های عاجل صحت باروری را برای ۳۱۰۰ خانم در شفاخانه حوزوی کندهار و شفاخانه حوزوی کندز انتقال داده اند؛

- کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان، یونیسف و سازمان غیردولتی همکار به ۳۶ هزار افغان بیجا شده و آسیب پذیر در جریان هفته کمک های غیرمالی و مالی نموده اند؛

- سازمان خوراکه و زراعت ملل متحد (FAO) و سازمان غیر دولتی همکار بیش از ۸۷۰ متریک تن غذای مواشی را کمک نموده اند.

این تنها یک هفته از کار است.

نهادهای ملل متحد و سازمان های غیر دولتی بشردوستانه در افغانستان برای رساندن کمک های نجات دهنده زندگی به مردمی که از بحران متاثر شده اند و آمادگی ها در آستانه فرارسیدن زمستان، با زمان در رقابت هستند.

آنها تسلیم نمی شوند.

آنها به کمک طالبان به مناطق دوردست که درخواست نمودند، دسترسی پیدا نمودند و در زمانی که نیاز به امنیت داشتند، برایشان تامین شده است.

شمار حوادث در جریان عملیات های بشردوستانه در حال کاهش است.

کمک های بشری جان انسان ها را حفظ می کند. اما اگر اقتصاد افغانستان سقوط کند، این موضوع مشکلی را حل نخواهد کرد.

ما همچنان نیاز داریم تا اطمینان حاصل کنیم که هر چه در توان داریم را برای جلوگیری از سقوط اقتصادی این کشور انجام دهیم.

پیش از تسلط طالبان در ماه اگست، اقتصاد شکننده افغانستان که طی بیست سال گذشته با کمک های خارجی سرپا نگه داشته شده بود، تحت تاثیر خشکسالی و کوید۱۹ قرار گرفته بود.

در حال حاضر با مسدود شدن دارایی ها و توقف کمک های انکشافی، اقتصاد در حال فروپاشی است. بانک ها در حال بسته شدن هستند و خدمات ضروری چون مراقبت های صحی در بسیاری از مناطق به حالت تعلیق در آمده است.

ما نیاز داریم تا راه هایی را پیدا کنیم که اقتصاد دوباره نفس بکشد.

این موضوع می تواند بدون نقض قوانین بین المللی یا اصول انجام بگیرد.

ما باید راه هایی را برای ایجاد وضعیتی که به افغان های متخصص و کارمندان ملکی اجازه دهد تا کارشان را برای خدمت به مردم افغانستان انجام دهند، جستجو نماییم.

من از جهان می خواهم تا وارد عمل شوند و برای جلوگیری از فروپاشی اقتصاد افغانستان به آن وجه نقد تزریق نمایند.

بدیهی است که وظیفه اصلی پیدا کردن راهی برای بازگشت از این پرتگاه به عهده کسانی است که فعلا در افغانستان مسئول هستند.

طالبان از زمانی که مسلط گردیده اند، وعده های مختلفی به مردم افغانستان داده اند – به شمول زنان، اطفال، جوامع اقلیت ها، کارمندان دولت پیشین، که از حقوق آنها حفاظت خواهد شد.

اساس تمام این وعده ها، امکان رفت و آمد زنان، کار و بهره مندی از حقوق اساسی شان و برای دختران دسترسی موثر به تمام سطوح تحصیلی چون پسران، بود.

برابری جنسیتی همیشه برای من یک اولویت قطعی بوده است.

در دیدارم از افغانستان، من از شجاعت، مقاومت و عزم زنان و دختران افغان، بسیار تحت تاثیر قرار گرفتم.

من به ویژه از عملی نشدن وعده هایی که طالبان به زنان و دختران افغان داده بودند، نگران هستم.

وفا نکردن به وعده ها منجر به از بین رفتن رویاهای زنان و دختران افغانستان می شود.

از سال ۲۰۰۱، سه میلیون دختر در مکاتب ثبت نام کرده اند و اوسط دوره آموزش از شش سال به ده سال افزایش یافته است.

زنان و دختران باید در محراق توجه باشند.

توانایی آنها برای یادگیری، کار، دارایی های فردی شان و زندگی با برخورداری از حقوق و عزت، پیشرفت را مشخص می کند.

هشتاد درصد اقتصاد افغانستان غیررسمی می باشد و مشخصا نقش زنان در آن غالب است.

بدون آنها، هیچ راهی برای بهبود اقتصاد و جامعه افغانستان وجود ندارد.

من جدا از طالبان می خواهم که به وعده های خود به زنان و دختران عمل کنند و به مکلفیت هایشان مطابق به قوانین بین المللی حقوق بشر و بشردوستانه پایبند باشند.

در قسمت ما، ملل متحد همیشه با طالبان در مورد مصونیت و امنیت همکاران مان، کمک های بشردوستانه و دسترسی بلامانع برای همه به شمول کارمندان زن و حقوق بشر با تمرکز ویژه برای حقوق زنان و دختران دخیل است.

این یک زمان بسیار حیاتی است. اگر ما وارد عمل نشویم و به افغان ها برای مقابله با این طوفان کمک نکنیم، و این کار را به زودی انجام ندهیم، نه تنها افغان ها بلکه همه جهان هزینه سنگینی خواهد پرداخت.

بدون غذا، بدون کار، بدون حفاظت از حقوق شان، ما شاهد فرار بیشتر و بیشتر افغان ها از خانه هایشان در پی یافتن زندگی بهتر می باشیم.

جریان مواد مخدر غیر قانونی، شبکه های جنایی و تروریستی نیز احتمالا افزایش می یابد.

این تنها بر افغانستان نه، بلکه بر منطقه و تمام جهان تاثیر بد خواهد گذاشت.

ما همه باید سهم خود را انجام دهیم.

تشکر