یک سال پس از تسلط طالبان: ما نمی توانیم آینده افغانستان را نادیده بگیریم و به آن پشت کنیم

یک سال پیش، چند روزقبل ازتسلط طالبان، از پرورشگاهی در ولایت کندز شهری در شمال افغانستان دیدن کردم. و در آنجا با دختر جوانی که یک روز قبل در پی درگیری شدید بین نیروهای امنیتی افغان و طالبان تمام خانواده اش را از دست داده بود، صحبت کردم و از شنیدن این خبردلم شکست.  گرچه او به کمک و حمایت ملل متحد از هر خطرآنی مصئون  بود و به غذا، سرپناه و دیگر نیازهای حیاتی دسترسی داشت، اما من می‌ دانم که نیازهای او و سایر کودکان آسیب‌پذیر در سراسر افغانستان بیشتر از آن است. و مشکلاتی که جوامع آنها با آن روبرو هستند نیز خیلی پیچیده است.

با گذشت یک سال، این چالش ها به صورت واضح افزایش یافته اند و تلاش های ما برای ساختن آینده بهتر برای تمام کودکان به شمول دختری که سال گذشته در کندز دیدم، جدی تر شده است. از تابستان گذشته زمانیکه طالبان در حال پیش روی به سوی کابل بودند، مقیاس رنج ومشقت از گرسنگی گرفته تا فقر مزمن و سایر پدیده های منفی رو به افزایش است و توان مردم در مقابله با آن در بسیاری از مناطق افغانستان سخت تر شده است.

در حال حاضر نیم از جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند. نزدیک به ۲۳ میلیون نفر امنیت غذایی ندارند که بسیاری از آنها به شدت دچار کمبود غذا هستند و درضمن بیش از ۲ میلیون کودک از سوء تغذیه رنج می برند. درجون ۲۰۲۲ زمین لرزه ای به بزرگی ۵.۹ ریشتر مناطق مرکزی افغانستان را لرزاند و بیش از ۱۰۰۰ نفر را کشت و جوامع از قبل آسیب پذیر را به مشکلات جدی ربرو ساخت.

من خاصتا نگران آنعده از زنان و دختران افغانیکه وضعیت زندگی شان پس از به قدرت رسیدن طالبان به صورت نامعلومی تغییر کرده است، می باشم. از پانزدهم اگست سال گذشته بدینسو، ما شاهد عقبگرد قابل توجهی درزمینه حقوق اقتصادی، سیاسی و اجتماعی  آنها بوده ایم و در ضمن نگران تشدید محدودیت های رفتاری و جنسیتی علیه آنها هستیم. بدون حق تحصیل، کار و آزادی تحرکات ، زنان اکنون به طور فزاینده‌ای خودرا درحاشیه میبینند.

با شروع تحولات در سال گذشته، سازمان ملل متعهد شد تا در افغانستان بماند و برای مردم این کشور خدمت کند. تحت چارچوب تعامل انتقالی سازمان ملل متحد برای افغانستانTEF))، سند چارچوب استراتژیک فراگیر که کار تیمی ملل متحد در افغانستان را هدایت می کند، ما توانسته ایم با استفاده از ارایه خدمات ضروری دوامدارو حفظ سیستم های کلیدی جامعه، جان انسان ها را نجات دهیم. تنها در شش ماه اول سال جاری، ما با نوعی کمک های بشردوستانه را به ۲۲.۹ میلیون نفر رساندیم که این رقم ۹۴درصد از کل ۲۴.۴ میلیون افرادی نیازمند را شامل می شود. از خانواده‌های آسیب‌پذیر با ارایه کمک‌های حیاتی و غذایی - از سهم کمک های که برای حالات اضطراری در نظرگرفته شده بود حمایت نمودیم. درضمن کمک های فصلی، وسایل کشاورزی و مکمل‌های تغذی، مراقبت های صحی، سرپناه اضطراری و اقلام غیرغذایی، آب و حفظ الصحه (WASH) و کمک‌های حفاظتی را نیز به این خانواده های فراهم نمودیم.

با وجود رسیدگی و پاسخگویی بی سابقه ما به این مشکلات، هنوزهم نیازها در سراسر افغانستان بصورت گسترده باقی مانده اند. میزان ناامنی غذایی، فقر و بدهی حتی اگر ریشه‌ آن به دهه ها  یا مدت‌ها قبل از ۱۵ اگست ۲۰۲۱ از اثر بی‌ توجهی وعدم انکشاف در خدمات عامه و زیربنا های کلیدی برگردد بازهم این مشکلات از زمان بازگشت طالبان به قدرت بدینسو بیشتر افزایش یافته است.

زندگی مردم عادی افغانستان بدون دسترسی به خدمات مانند مراقبت های صحی خوب، سیستم بانکداری درست و سکتور کشاورزی قابل تغیر هیچگونه پیشرفتی نخواهد داشت. مردم افغانستان شایسته یک تعهد جدی و سرمایه گذاری پایدار برای آینده خود هستند، به همین دلیل است که یک سال پس از تسلط طالبان، ما تلاش های خود را جهت تقویت بخش های اساسی جامعه افغانستان با اغاز از اقتصاد، دوبرابر ساخته ایم.

در روشنی با اهداف تعیین شده در چارچوب تعامل انتقالی، ما دربهبود هرچه بیشتر اقتصاد از پایین به بالا، گسترش مشارکت اقتصادی زنان و ایجاد بیش از دو میلیون شغل جدید تمرکز خواهیم کرد. خانواده ها میتوانند با داشتن یک منبع درآمدی دوامدر از فقر و گرسنگی بی پایان رهایی یابند و وابستگی شان به کمک های بشردوستانه نیز اهسته اهسته کاهش خواهد یافت. برگشت کامل زنان به وظیفه برای تغیردر اقتصاد افغانستان ضروری است، به همین دلیل است که ما سخت تلاش می کنیم تا از کار تحت رهبری زنان حمایت کنیم و فرصت های کاری برای زنان را در سراسر کشور گسترش دهیم.

از آنجایی که اکثریت مردم افغانستان در دهات و قریه جات زندگی می کنند، ما باید با تقویت سیستم های کشاورزی-غذایی و ایجاد روابط قوی تر میان کشاورزان، تولید کنندگان مواد غذایی و بازارهای محلی، توجه خاصی روی بهبود اقتصاد کشاورزی داشته باشیم.

تیم های ما در ادارات ملل متحد در حال حاضر این روش را در مناطق روستایی در سراسر افغانستان، از جمله در برخی از مناطق آسیب دیده از زلزله های اخیر، تطبیق می نمایند. در اوایل این ماه، سفری به مناطق زلزله زده در جنوب شرقی افغانستان داشتم، یکی از مردان جوانی را که درانجا ملاقات کردم، یک یادداشت دست نویس به من داد که در آن درخواست های ضروری برای قریه اش را ذکرکرده بود: ما به آب پاک، خانه، تعلیم، بهداشت، سرک و وظیفه نیاز داریم. این پیام به ملل متحد روشن بود: اکنون با این درخواست های ساده از ما حمایت کنید و ما در اینده بهتر می توانیم از خود در برابر این بی ثابتی ها حمایت کنیم.

همانطور که ما به پیش در حرکت هستیم، به کارکردن برای بهبود زندگی مردم در افغانستان از جمله زنان و دختران ادامه خواهیم داد. تابستان گذشته زمانی که طالبان به قدرت بازگشتند، ما به سرعت ارائه خدمات صحی، آموزشی و حفاظتی ضروری را برای زنان و دختران افزایش دادیم. ما این خدمات را در ماه‌های اخیر گسترش داده‌ایم و درضمن در کابل مکان های صحی جدید را برای زنان جهت دسترسی آنها به حمایت  های روان درمانی باز کرده ایم. تیم‌های صحی سیار را جهت رسیدگی به زنان و کودکان آسیب دیده از زلزله های اخیر افزایش داده وبرنامه‌های آموزشی بیشتر را از طریق مراکز توانمندسازی برای زنان بیجا شده و عودت‌کننده راه اندازی نموده ایم.

باوجود هرگونه بی ثباتی و وضعیت نا هنجار، ما نیاز های زنان و دختران را درمحراق تلاش های خود قرار خواهیم داد و کار خواهیم کرد تا اطمنیان یابیم که آنها دوباره به وظیفه و کارخود برگشته اند و دوباره به مکتب می روند و توانایی این را دارند تا حق خود برای زندگی آزاد و برابر را از سر گیرند.

با فکر کردن درمورد همین روز (۱۵ اگست( سال گذشته، من به حمایت که ادارات ملل متحد به مردم افغانستان فراهم نموده اند و تلاش هایی که برای جلوگیری از بعضی از ناخوشایندترین سناریوهایی که حتی ازعملی شدن آن می ترسیدیم از خود نشان داده اند، افتخار می کنم.

با احساسات و انگیزه عمیق بنابر واقعیت های موجود، چالش های پیش رو را دیده و ماموریت خویش در افغانستان را ادامه می دهیم تا اطمینان حاصل نمایم که هر فرد در افغانستان از جلمه اطفال مثل دختر کندزی که در بالا  ذکر است، بتواند برای آینده خود پلانگذاری نموده و یک آینده با عزت داشته باشند.