تازه‌ترین‌ها
خبرنامه
08 March 2023
در روز جهانی زن، سازمان ملل متحد در افغانستان خواستار پایان فوری محدودیت های شدید بر حقوق زنان و دختران توسط مقامات حاکم شد
اطلاعات بیشتر
خبرنامه
21 December 2022
سازمان ملل متحد در افغانستان تصمیم طالبان مبنی بر تعلیق حضور دختران و زنان در پوهنتون ها را محکوم میکند و خواستار لغو فوری این تصمیم است
اطلاعات بیشتر
خبرنامه
14 December 2022
صندوق صلح و امور بشردوستانه زنان سازمان ملل متحد مشتاق است که فراخوان برای پرپوزل در افغانستان برای تقویت حمایت از زنان و دختران و ارتقای مشارکت و رهبری زنان در بحران انسانی و پاسخ را اعلام نماید.
اطلاعات بیشتر
تازه‌ترین‌ها
اهداف توسعه پایدار در افغانستان
اهداف توسعه پایدار یک فراخوان جهانی برای اقدام برای پایان دادن به فقر، حفاظت از محیط زیست و آب و هوای زمین و اطمینان از این است که مردم در همه جا می توانند از صلح و رفاه برخوردار شوند. اهداف سازمان ملل متحد در افغانستان عبارتند از:
نشریه
11 January 2022
Afghanistan Humanitarian Response Plan 2022
PEOPLE IN NEED
24.4M
PLANNED REACH
22.1M
REQUIREMENTS (US$)
$4.44B
OPERATIONAL PARTNERS
158
Foreword
We go into 2022 with unprecedented levels of need amongst ordinary women, men and children of Afghanistan. 24.4 million people are in humanitarian need – more than half the population. Years of compounded crises and under-investment have resulted in nearly four times the number of people in need of lifesaving humanitarian assistance compared to just three years ago.
The country is currently facing the second drought in four years, the worst of its kind in 27 years. As a result, Afghanistan now has the highest number of people in emergency food insecurity in the world – this is a terrifying 35 per cent increase from the same time last year. More than one in two children under-five is facing acute malnutrition and will be at risk of death if immediate action is not taken. The already over-burdened health system is straining to survive numerous shocks, including due to the continuing impact of COVID-19, spikes in waterborne diseases, frustratingly persistent strains of polio and a sudden collapse in predictable financing that has kept the nationwide health infrastructure afloat. The economic crisis currently facing the country has sent prices skyrocketing, while simultaneously diminishing people’s purchasing power. People are increasingly desparate, have exhausted nearly all coping mechanisms and have resorted to taking on unmanageable debt burdens and relying on dangerous coping mechanisms to survive. The situation of women and girls is particularly dire as their rights and opportunities have become increasingly restricted. The burden the people of Afghanistan have been forced to carry is far to heavy to manage alone.
Over the course of a tumultuous and unpredictable year, the humanitarian community has proven its capacity to scale-up to meet new needs, including in response to recurrent natural disasters, escalating conflict, the withdrawal of international forces and the shift in the governance structure. I am proud to say that despite the numerous challenges created by the worsening security environment and increase in overall need, humanitarian organisations have persistently proven their commitment to stay and deliver and increase overall reach. Non-Government Organisations (NGOs) remain the backbone of this response and I look forward to further investment in sustaining a vibrant and engaged NGOs and civil society sector in the year to come. In 2022, humanitarian organisations have an ambitious plan to reach 22.1 million people with life-saving multi-sectoral assistance.
In order to do this, the 2022 HRP requires $4.4 billion. People’s survival depends on the 158 dedicated humanitarian organisations operating in Afghanistan receiving sufficient financial resources to deliver. The consequences of late or inadequate funding are very real. Years of funding shortfalls have increasingly required humanitarians to try to do more with less and the limited rollout of complementary development assistance and sudden cessation of predictable development assistance have all been factors in the worsening outlook for 2022.
We have made historic strides in working to develop cross-sector approaches with development actors in 2021 based on both life-saving activities and support for services that address basic human needs. Jointly we have developed a common snapshot of overlapping needs and activities that recognises the multidimensional impact of the current crisis. I look forward to the implementation of this innovative and crucial cross-pillar approach in 2022.
The Humanitarian Country Team (HCT) and InterCluster Coordination Teams (ICCT) are committed to applying a strong gender and protection lens to their work in 2022 acknowledging the disproportionate impacts of the current crisis on women, children and people with disability. Given the scale of vulnerability in Afghanistan, this effort will be guided by a range of both new and well-established technical working groups focused on gender, disability inclusion, genderbased violence (GBV), child protection, accountability to affected people (AAP) and protection from sexual exploitation and abuse (PSEA). The Humanitarian Country Team will also continue to be led by advice from Afghans themselves, a crucial function that will be supported by dedicated local experts, such as the Afghan Women’s Advisory Group. Sustained, principled humanitarian access to people in need has expanded significantly over the last years, and will continue to be built upon in 2022, and our negotiations will be guided by the Joint Operating Principles (JOPS) and with support from the Humanitarian Access Group.
The humanitarian community stands beside the people of Afghanistan, during what is undoubtedly one of the country’s most difficult periods. Given the sheer scale of needs, we are all called upon to remain in solidarity with ordinary Afghans and to expand efforts to reach more people with the life-saving assistance they urgently need to survive. We must act collectively and creatively in this pivotal moment to reduce suffering, rebuild lives and livelihoods and ensure the rights of the most vulnerable are upheld. I urge donors to stay engaged in the wellbeing of the people of Afghanistan, and to give early and generously to humanitarian organisations. The people of Afghanistan cannot wait and the cost of inaction is simply far too high
Dr. Ramiz Alakbarov Afghanistan Humanitarian Coordinator
1 of 5
نشریه
24 October 2022
BRIEF NO. 1: MEDIA RESTRICTIONS AND THE IMPLICATIONS FOR GENDER EQUALITY IN AFGHANISTAN
SUMMARY
After nearly 20 years of international investment and successful efforts to build a diverse media landscape and strengthen journalism standards, the Afghan media sector has fundamentally changed for the worse since the Taliban (also referred herein to as the de facto authorities) takeover on 15 August 2021.
Before mid-August 2021, dedicated initiatives and investment focused on increasing the number of women working in the media across a diversity of roles, training and equipping them with valuable skills and expertise, as well as a substantive focus on women’s rights and gender equality in the media content, including on how gender inequality is a driver of conflict.
The Taliban has sought to bring the Afghan media under its control, prohibiting broadcasts and publications that criticize Taliban rule and/or are incompatible with the group’s interpretation of Islamic and Afghan values.
There is no universal experience across the changed media environment, as the level of subnational variation is notable. The position of individual de facto leaders on media freedom varies according to their personal viewpoints and relationship to the media in the past, and their perception of the value of media to extend the credibility and authority of the Taliban in the eyes of the target audience.
Despite subnational variations, nationwide trends are becoming increasingly discernible, clear and solidified. Although in some cases the level of discretion may be higher, rules and practices are consistent and congruent – continuous harassment, attacks, and detention of journalists, the requirement for women journalists to cover their face when on air, and various tactics which combined lead to self-censorship and exclusion of women from the media. This indicates a systematic and coherent effort to muzzle the media and exclude women – their faces, perspectives, and experiences – from public spaces.
Afghans across the country have grown to rely on television, radio, and other forms of media for information on a wide range of concerns. For some Afghans, including those now outside the country, social media – especially Facebook – has become an alternative media platform. However, without reliable, diverse, and independent media, all Afghans are denied access to information and plurality of opinions and ideas.
1 of 5
داستان
19 April 2021
"اقدام اقلیمی برای مردم و سیاره: زمان آن اکنون است"
آنتونیو گوترش، سرمنشی ملل متحد
علم و دانش یک پدیده غیرقابل انکار است و در سطح جهان توافق شده است که: برای جلوگیری از تبدیل شدن بحران آب و هوا به یک فاجعه دایمی، ما باید گرمایش جهانی را به ۱.۵ درجه سانتیگراد کاهش دهیم. برای انجام این کار، ما باید تا اواسط قرن انتشار گازهای گلخانه‌ای را به صفر برسانیم. کشورهایی که حدود دو سوم اقتصاد جهانی را تشکیل می دهند متعهد به انجام این کار شده اند. این دلگرم کننده است، اما ما نیاز داریم که هر کشور، شهر، تجارت و موسسه مالی به گونه فوری به این ایتلاف بپیوندند و برنامه های مشخصی را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای به صفر روی دست گیرند.
حتی نیاز جدی است تا دولت‌ها برای رسیدن به این آرزوی درازمدت اقدامات عملی کنند، زیرا تریلیون‌ها دالر برای غلبه بر همه گیری کووید -19 جمع شده است. احیای اقتصادها شانس ما برای مهندسی مجدد آینده ماست.
جامعه جهانی یک چارچوب قوی برای عملکردها دارد: توافقنامه پاریس، که در آن همه کشورها متعهد شدند برنامه‌های ملی اقلیمی خود را تنظیم کرده و هر پنج سال یکبار آنها را تقویت کنند. پس از پنج سال، و با اثبات اینکه اگر ما اقدام نکنیم، سیاره خود را نابود می کنیم، زمان اقدام قاطع و موثر فرا رسیده است، زیرا سازمان ملل متحد در ماه نوامبر همه کشورها را در گلاسکو در کنفرانس تغییر اقلیم دعوت می کند.
برنامه‌های ملی جدید باید آلودگی جهانی گازهای گلخانه ای را تا سال ۲۰۳۰ کم از کم ۴۵ درصد نسبت به سال ۲۰۱۰ کاهش دهد. بسیاری از آنها قبلاً ارایه شده اند و سیاست‌های واضح تری برای سازگاری با تأثیرات تغییرات آب و هوایی و افزایش دسترسی به انرژی های تجدیدپذیر ارایه کرده اند. اما تا کنون، این برنامه ها کمتر از ۱ درصد کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را به دست آورده اند. این یک هشدار رنگ سرخ برای مردم و کره زمین است.
در ماه‌های آینده، با شروع اجلاس سران آینده به میزبانی ایالات متحده، دولت‌ها باید به طور چشمگیری پلان‌های خود را افزایش دهند - به ویژه بزرگترین کشورهایی که باعث انتشار بخش بزرگی از بحران شده اند. حذف زغال سنگ از سکتور برق مهمترین مرحله برای رسیدن به هدف ۱.۵ درجه است. اقدام فوری برای حذف کثیف ترین و آلوده کننده ترین سوخت‌های فسیلی از بخش‌های انرژی ، به جهان ما فرصتی برای مبارزه می دهد.
استفاده جهانی زغال سنگ در تولید برق باید تا سال ۲۰۳۰ هشتاد درصد کمتر از سطح ۲۰۱۰ باشد. این بدان معناست که کشورهای توسعه یافته باید متعهد شوند که تا سال ۲۰۳۰ زغال سنگ را کنار بگذارند. سایر کشورها باید این کار را تا سال ۲۰۴۰ انجام دهند. هیچ دلیلی وجود ندارد که هیچ کارخانه زغال سنگ جدیدی در هر مکانی ساخته شود. یک سوم ناوگان جهانی زغال سنگ در حال حاضر هزینه بالاتری نسبت به ساخت تجدیدپذیرها و ذخیره سازی جدید دارد. کنفرانس تغییر اقلیم یا COP26 باید پایان زغال سنگ را نشان دهد.
از این که جهان به سوی هوای پاک و انرژی تجدیدپذیر حرکت میکند، ضروری است که ما از یک انتقال عادلانه اطمینان حاصل کنیم. کارگران صنایع آسیب دیده و بخش غیررسمی باید هنگام انتقال مشاغل یا افزایش مهارت، مورد حمایت قرار گیرند. ما همچنین باید قدرت عظیم زنان و دختران را در ایجاد تحول، از جمله مشارکت برابر در حکومتداری و تصمیم گیری، آزاد کنیم.
کشورهایی که کمترین نقش را در تغییر آب و هوا داشته اند، بسیاری از بدترین تاثیرات را متحمل می شوند. اگر ما واکنش خود را افزایش ندهیم، بسیاری از کشورهای جزیره‌ای کوچک به سادگی از بین می روند. کشورهای توسعه یافته باید به تعهدات خود برای تأمین و بسیج سالانه ۱۰۰ میلیارد دالر از طریق موارد زیر عمل کنند:
دو برابر شدن سطح جاری منابع مالی آب و هوا؛
اختصاص نیمی از منابع مالی آب و هوا به سازگاری؛
توقف بودجه بین المللی زغال سنگ؛ و
انتقال یارانه ها از سوخت های فسیلی به انرژی های تجدیدپذیر
اجلاس جی ۷ در ماه جون فرصتی را برای ثروتمندترین کشورهای جهان فراهم می آورد تا تعهدات مالی لازم را برای موفقیت COP26 تضمین کنند.
در حالی که دولت‌ها باید رهبری کنند، تصمیم گیرندگان در همه جا نقش حیاتی دارند. من از همه بانک‌های توسعه چند جانبه و ملی تا COP26 یا کنفرانس تغییر اقلیم، می خواهم که سیاست های مشخصی را برای تأمین بودجه بهبود وضعیت کرونا و گذار به اقتصادهای مقاوم در کشورهای در حال توسعه با در نظر گرفتن سطح بدهی فلج کننده و فشارهای زیاد بر بودجه‌های ملی وضع کنند. بسیاری از دولت‌های محلی و مشاغل خصوصی متعهد شده اند که تا سال ۲۰۵۰ میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را صفر کرده و مدلهای تجاری خود را مورد بررسی جدی قرار دهند. من از همه می خواهم که اهداف و سیاست های بلندپروازانه ای را تعیین کنند.
من جوانان را در همه جا تشویق می کنم تا صدای خود را برای اقدام برای مقابله با تغییرات آب و هوا، حفاظت از تنوع زیستی، توقف جنگ بشریت با طبیعت و تسریع تلاش‌ها برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار ادامه دهند.
زمان در حال تمام شدن است و کارهای سختی در پیش است، اما این زمان برای برافراشتن پرچم سفید نیست. سازمان ملل متحد به پرچم آبی همبستگی و امید ما ادامه خواهد داد. در این <روز زمین> و ماه‌های سرنوشت ساز پیش رو، من از همه ملتها و همه مردم می خواهم که تا با هم همصدا شوند.
1 of 5
نشریه
09 January 2022
Afghanistan: Humanitarian Needs Overview (2022)
Context, Shocks/Events, and Impact of the Crisis
Following 40 years of war and an already dire situation of increasing hunger, economic decline, price rises in food and other essential needs, and rising poverty over the past several years, over 2021 the people of Afghanistan faced intensified conflict, the withdrawal of international forces and then the takeover of the country by the Taliban in August.
The resulting political, social and economic shocks have reverberated across the country with a massive deterioration of the humanitarian and protection situation in the 4th quarter of 2021 and the outlook for 2022 remaining profoundly uncertain.
Afghanistan’s population is estimated to be 41.7m in 2021, of whom 51 per cent are men and 49 per cent are women. A staggering 47 per cent of the population are under 15 years old, giving Afghanistan one of the highest youth populations in the world. With a projected population growth rate of 2.3 per cent per annum, one of the steepest in the region, the country’s financially-dependent youth population is set to grow even further.
Population growth, internal displacement, higher-than- usual rates of cross-border return are contributing to increased strain on limited resources, livelihood opportunities and basic services, as well as an increase in protection risks especially for most at risk groups. It is estimated that there are more than 2.6 million Afghan refugees worldwide and more than 5.5 million people displaced by conflict inside the country.
Scope of Analysis
This Humanitarian Needs Overview (HNO) looks at likely evolution of humanitarian needs in Afghanistan throughout 2022 with an inter-sectoral approach to the analysis that recognises the multi-dimensional nature of people’s needs across sectors. The situation beyond 2022 remains extremely uncertain with a wide- range of risks that could upset planning assumptions. These risks and potential implications to 2021 planning are outlined in the risks section of this analysis (pg 49). The political takeover by the Taliban and the possible range of geo-political responses, as well as transformed security dynamics have made much previous analysis used to anticipate needs (trends in the “fighting season”) of questionable utility. Thus, forward projections beyond 2022 would be unreliable and so have not been included in this analysis.
All 2022 calculations are based on the joint planning assumptions that are outlined in the risk sections in regard to the evolution of the political and security situation, with different seasonal influences on needs throughout the year including the onset of winter, rainfall patterns, agricultural planting and harvest seasons, and others (see pg. 51 for seasonal influences on needs). Greater emphasis has been placed on the drought impact and economic fallout from the crisis in the analysis, under the assumption that large-scale conflict is likely to be a relatively smaller factor in driving needs then in previous years. This analysis will be updated on a rolling basis as conditions change.
Population Groups
Because of the multi-dimensional threat facing Afghanistan of economic collapse, political instability, conflict and climate, needs are deep and widespread across the country, affecting all provinces. While the broader categories of the populations of concern for 2022 will remain similar to 2021, new sub-groups of Afghanistan’s rural and urban communities whose vulnerabilities have been aggravated by the conflict, drought and economic shocks and years of lack of recovery, have been included.
Internally Displaced People (only includes newly displaced due to all causes in 2022)
Shock-Affected Non-Displaced People (people newly affected by floods and other natural disasters in 2022)
Vulnerable People with Humanitarian Needs (including protracted IDPs and those displaced before 2022, vulnerable protracted cross border returnees, IDP returnees, people affected by economic shock and income loss)
Cross-Border Returnees (newly returned in 2022)
Refuges and Asylum Seekers
This HNO applies protection, gender, age, disability, mental health and AAP lenses to its analysis with disaggregated data used throughout, where available.
Humanitarian Conditions, Severity and People in Need
The deteriorating context and an increase in population estimates (now 41.7 million people) have combined to leave a projected 24.4 million people in humanitarian need in 2022, up from 18.4 million people at the start of 202. These humanitarian needs estimates were calculated using the Joint Inter-sectoral Analysis Framework or JIAF approach, which looks holistically at the needs facing people in Afghanistan and measures the severity of these needs using a series of inter-sectoral indicators. The JIAF inter-sectoral analysis of needs revealed that there are needs in every province of the country. With extreme need in 29 out of 34 provinces and the rest in severe need, with almost all population groups of concern present in every province (except refugees who are centred in Khost and Paktika).
The analysis shows that the intensification of the conflict through August 2021, a consecutive year of drought, other natural disasters, Covid-19 and the broad-based economic crisis following the collapse of the Government has tipped many people from extreme poverty into outright catastrophe. With coping mechanisms and safety nets largely exhausted – as previous HNOs have warned --the collapse of basic services and development programming since August has pushed a large number of people reliant on development assistance into crisis. An updated Integrated Food Security Phase Classification (IPC) analysis shows that in the first quarter of 2022, a staggering 23 million people, or 55 per cent of the population, are expected to be in crisis or emergency levels of food insecurity (IPC 3 and 4). 8.7 million people projected to be in IPC 4 – the highest number in the world. The fundamental drivers of food insecurity in Afghanistan include widespread poverty and economic fragility, extreme weather and climatic shocks, land degradation, and decades of conflict that have limited the spread of essential public services and safety nets.
According to the Global Citizen report on the Worst Countries for Gender Equality, Afghanistan is the worst place to be a woman. Afghan women and girls face unique vulnerabilities and risks as gender inequality is interwoven with the conflict dynamics and humanitarian needs. There are grave concerns about the roll-back on women’s rights and restrictions on their participation in life and society, with impositions introduced on education, right to work and freedom of movement of girls and women.
Even with 55% of the country already in humanitarian need, the possibility of a further deterioration is very real. The majority of the remainder of the country requires the continuation and restoration of services addressing basic human needs to prevent them from slipping into humanitarian crisis.
1 of 5
داستان
13 December 2021
One shining light: how medical supplies airlifted to Afghanistan have been used to save lives
In desperation, Rana, the junior wife in their household of 12, brought Amina to the National Infectious Diseases hospital hoping for some help.
And help there was. As soon as Amina arrived, she was assessed as severely dehydrated, and treatment began. “This is the one shining light in a very dark time” said Rana as she stood by Amina’s bedside.
Although none of the staff have been paid for 3 months, the doctors and nurses have been coming every day, simply because, as the hospital director, Dr Asadullah Esmat, said ‘This is our job. We are trained for that. Our staff say to us, ‘No problem, I am working for the people of Afghanistan’
In early September, just a few weeks after the change in political regime, people began arriving at the hospital with acute watery diarrhoea. Numbers climbed quickly, peaking at over 100 people per day. Many people had delayed seeking care, not certain if help would still be available, and arrived severely dehydrated, needing urgent rehydration.
The hospital was already crowded with people needing advanced care for the many infectious diseases challenging the people of Afghanistan – meningitis, tuberculosis, HIV, Crimean-Congo haemorrhagic fever, COVID-19 to name a few. But it was essential to isolate and treat everyone who had acute watery diarrhoea to save lives.
“We emptied out several wards, discharging those patients who were well enough, putting others in other parts of the hospital, even the corridors. We needed one female and one male isolation ward to comply with the new rules.” said Dr Esmat.
WHO was able to supply critical protective equipment for health workers, such as gloves, masks and lifesaving treatment such as intravenous rehydration fluids. Since mid-August, donors have responded to WHO appeals for help and over 240 metric tonnes of medical supplies to help with all manner of health challenges, including acute watery diarrhoea have been airlifted to Afghanistan via 14 flights. Supplies are still desperately needed but more flights are coming.
The supplies and the commitment of the health workers have paid off in lives saved. “Overall, we treated around 3000 patients and not one of them died. Thanks to the supplies and support we received from WHO, who came and helped in the earliest stage of the outbreak, we were able to provide the best care possible, even in these difficult circumstances,” said Professor Mohammad Murad Mamozai, the hospital’s medical director.
The numbers of acute watery diarrhoea cases appear to be declining; fewer people are coming to hospital needing treatment for this, and numbers elsewhere are falling. But the outbreak did spread to 5 provinces and more than 3339 people have been infected. Work to identify every case, ensure water and sanitation measures are taken, such as chlorination of water sources, needs to be done to prevent further infection.
All this depends on regular medical supplies coming into the country via WHO and other UN agencies. The other critical factor is the work being done by skilled and committed Afghan professionals, who are still turning up to work, despite still waiting to be paid.
As Leda, a 26-year-old nurse working in the infectious disease hospital explained when asked how she stays motivated, “I wanted to be a nurse ever since I was a little girl. Yes, we don’t have a salary, but I love what I do.“
1 of 5
داستان
15 August 2022
یک سال پس از تسلط طالبان: ما نمی توانیم آینده افغانستان را نادیده بگیریم و به آن پشت کنیم
یک سال پیش، چند روزقبل ازتسلط طالبان، از پرورشگاهی در ولایت کندز شهری در شمال افغانستان دیدن کردم. و در آنجا با دختر جوانی که یک روز قبل در پی درگیری شدید بین نیروهای امنیتی افغان و طالبان تمام خانواده اش را از دست داده بود، صحبت کردم و از شنیدن این خبردلم شکست. گرچه او به کمک و حمایت ملل متحد از هر خطرآنی مصئون بود و به غذا، سرپناه و دیگر نیازهای حیاتی دسترسی داشت، اما من می دانم که نیازهای او و سایر کودکان آسیب‌پذیر در سراسر افغانستان بیشتر از آن است. و مشکلاتی که جوامع آنها با آن روبرو هستند نیز خیلی پیچیده است.
با گذشت یک سال، این چالش ها به صورت واضح افزایش یافته اند و تلاش های ما برای ساختن آینده بهتر برای تمام کودکان به شمول دختری که سال گذشته در کندز دیدم، جدی تر شده است. از تابستان گذشته زمانیکه طالبان در حال پیش روی به سوی کابل بودند، مقیاس رنج ومشقت از گرسنگی گرفته تا فقر مزمن و سایر پدیده های منفی رو به افزایش است و توان مردم در مقابله با آن در بسیاری از مناطق افغانستان سخت تر شده است.
در حال حاضر نیم از جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند. نزدیک به ۲۳ میلیون نفر امنیت غذایی ندارند که بسیاری از آنها به شدت دچار کمبود غذا هستند و درضمن بیش از ۲ میلیون کودک از سوء تغذیه رنج می برند. درجون ۲۰۲۲ زمین لرزه ای به بزرگی ۵.۹ ریشتر مناطق مرکزی افغانستان را لرزاند و بیش از ۱۰۰۰ نفر را کشت و جوامع از قبل آسیب پذیر را به مشکلات جدی ربرو ساخت.
من خاصتا نگران آنعده از زنان و دختران افغانیکه وضعیت زندگی شان پس از به قدرت رسیدن طالبان به صورت نامعلومی تغییر کرده است، می باشم. از پانزدهم اگست سال گذشته بدینسو، ما شاهد عقبگرد قابل توجهی درزمینه حقوق اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آنها بوده ایم و در ضمن نگران تشدید محدودیت های رفتاری و جنسیتی علیه آنها هستیم. بدون حق تحصیل، کار و آزادی تحرکات ، زنان اکنون به طور فزاینده‌ای خودرا درحاشیه میبینند.
با شروع تحولات در سال گذشته، سازمان ملل متعهد شد تا در افغانستان بماند و برای مردم این کشور خدمت کند. تحت چارچوب تعامل انتقالی سازمان ملل متحد برای افغانستانTEF))، سند چارچوب استراتژیک فراگیر که کار تیمی ملل متحد در افغانستان را هدایت می کند، ما توانسته ایم با استفاده از ارایه خدمات ضروری دوامدارو حفظ سیستم های کلیدی جامعه، جان انسان ها را نجات دهیم. تنها در شش ماه اول سال جاری، ما با نوعی کمک های بشردوستانه را به ۲۲.۹ میلیون نفر رساندیم که این رقم ۹۴درصد از کل ۲۴.۴ میلیون افرادی نیازمند را شامل می شود. از خانواده‌های آسیب‌پذیر با ارایه کمک‌های حیاتی و غذایی - از سهم کمک های که برای حالات اضطراری در نظرگرفته شده بود حمایت نمودیم. درضمن کمک های فصلی، وسایل کشاورزی و مکمل‌های تغذی، مراقبت های صحی، سرپناه اضطراری و اقلام غیرغذایی، آب و حفظ الصحه (WASH) و کمک‌های حفاظتی را نیز به این خانواده های فراهم نمودیم.
با وجود رسیدگی و پاسخگویی بی سابقه ما به این مشکلات، هنوزهم نیازها در سراسر افغانستان بصورت گسترده باقی مانده اند. میزان ناامنی غذایی، فقر و بدهی حتی اگر ریشه آن به دهه ها یا مدت‌ها قبل از ۱۵ اگست ۲۰۲۱ از اثر بی توجهی وعدم انکشاف در خدمات عامه و زیربنا های کلیدی برگردد بازهم این مشکلات از زمان بازگشت طالبان به قدرت بدینسو بیشتر افزایش یافته است.
زندگی مردم عادی افغانستان بدون دسترسی به خدمات مانند مراقبت های صحی خوب، سیستم بانکداری درست و سکتور کشاورزی قابل تغیر هیچگونه پیشرفتی نخواهد داشت. مردم افغانستان شایسته یک تعهد جدی و سرمایه گذاری پایدار برای آینده خود هستند، به همین دلیل است که یک سال پس از تسلط طالبان، ما تلاش های خود را جهت تقویت بخش های اساسی جامعه افغانستان با اغاز از اقتصاد، دوبرابر ساخته ایم.
در روشنی با اهداف تعیین شده در چارچوب تعامل انتقالی، ما دربهبود هرچه بیشتر اقتصاد از پایین به بالا، گسترش مشارکت اقتصادی زنان و ایجاد بیش از دو میلیون شغل جدید تمرکز خواهیم کرد. خانواده ها میتوانند با داشتن یک منبع درآمدی دوامدر از فقر و گرسنگی بی پایان رهایی یابند و وابستگی شان به کمک های بشردوستانه نیز اهسته اهسته کاهش خواهد یافت. برگشت کامل زنان به وظیفه برای تغیردر اقتصاد افغانستان ضروری است، به همین دلیل است که ما سخت تلاش می کنیم تا از کار تحت رهبری زنان حمایت کنیم و فرصت های کاری برای زنان را در سراسر کشور گسترش دهیم.
از آنجایی که اکثریت مردم افغانستان در دهات و قریه جات زندگی می کنند، ما باید با تقویت سیستم های کشاورزی-غذایی و ایجاد روابط قوی تر میان کشاورزان، تولید کنندگان مواد غذایی و بازارهای محلی، توجه خاصی روی بهبود اقتصاد کشاورزی داشته باشیم.
تیم های ما در ادارات ملل متحد در حال حاضر این روش را در مناطق روستایی در سراسر افغانستان، از جمله در برخی از مناطق آسیب دیده از زلزله های اخیر، تطبیق می نمایند. در اوایل این ماه، سفری به مناطق زلزله زده در جنوب شرقی افغانستان داشتم، یکی از مردان جوانی را که درانجا ملاقات کردم، یک یادداشت دست نویس به من داد که در آن درخواست های ضروری برای قریه اش را ذکرکرده بود: ما به آب پاک، خانه، تعلیم، بهداشت، سرک و وظیفه نیاز داریم. این پیام به ملل متحد روشن بود: اکنون با این درخواست های ساده از ما حمایت کنید و ما در اینده بهتر می توانیم از خود در برابر این بی ثابتی ها حمایت کنیم.
همانطور که ما به پیش در حرکت هستیم، به کارکردن برای بهبود زندگی مردم در افغانستان از جمله زنان و دختران ادامه خواهیم داد. تابستان گذشته زمانی که طالبان به قدرت بازگشتند، ما به سرعت ارائه خدمات صحی، آموزشی و حفاظتی ضروری را برای زنان و دختران افزایش دادیم. ما این خدمات را در ماه‌های اخیر گسترش داده‌ایم و درضمن در کابل مکان های صحی جدید را برای زنان جهت دسترسی آنها به حمایت های روان درمانی باز کرده ایم. تیم‌های صحی سیار را جهت رسیدگی به زنان و کودکان آسیب دیده از زلزله های اخیر افزایش داده وبرنامه‌های آموزشی بیشتر را از طریق مراکز توانمندسازی برای زنان بیجا شده و عودت‌کننده راه اندازی نموده ایم.
باوجود هرگونه بی ثباتی و وضعیت نا هنجار، ما نیاز های زنان و دختران را درمحراق تلاش های خود قرار خواهیم داد و کار خواهیم کرد تا اطمنیان یابیم که آنها دوباره به وظیفه و کارخود برگشته اند و دوباره به مکتب می روند و توانایی این را دارند تا حق خود برای زندگی آزاد و برابر را از سر گیرند.
با فکر کردن درمورد همین روز (۱۵ اگست( سال گذشته، من به حمایت که ادارات ملل متحد به مردم افغانستان فراهم نموده اند و تلاش هایی که برای جلوگیری از بعضی از ناخوشایندترین سناریوهایی که حتی ازعملی شدن آن می ترسیدیم از خود نشان داده اند، افتخار می کنم.
با احساسات و انگیزه عمیق بنابر واقعیت های موجود، چالش های پیش رو را دیده و ماموریت خویش در افغانستان را ادامه می دهیم تا اطمینان حاصل نمایم که هر فرد در افغانستان از جلمه اطفال مثل دختر کندزی که در بالا ذکر است، بتواند برای آینده خود پلانگذاری نموده و یک آینده با عزت داشته باشند.
1 of 5
داستان
08 March 2022
با زنان و دختران افغان آشنا شوید که هر روز به ما انگیزه کار میدهند
شکریه که یکی از اعضای فعال جامعه خود تا آگست ۲۰۲۱ بود و اکنون در صف غذای توزیع شده توسط برنامه جهانی غذا ایستاده است، چنین می گوید: «من قبلا استاد پوهنتون بودم، اکنون بیکار هستم.» محدودیت های مربوط به حقوق زنان، مانند حق کار، بسیاری از زنان مانند شکریه را وادار می کند تا برای اولین بار در زندگی خود برای دریافت غذا به صف ایستاد شوند. این امر به خوبی تغییر چهره گرسنگی در افغانستان را به نمایش می گذارد.
هیچ کس نباید برای دریافت غذا در صف ایستاد باشد، اما زمانی که برای این امر ضرورت باشد، سازمان ملل متحد حضور دارد تا اطمینان حاصل کند که مردم آنچه را که برای رهایی از فقر و رسیدن به یک زندگی بهتر نیاز دارند را دارا می باشند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند شکریه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
حدود 35 درصد معلمان در افغانستان زن هستند. در حال حاضر فقط گاهی اوقات معاشات آنها پرداخت می شود - یا مانند مورد شکریه، اصلاً پرداخت نمی شود. هیچ صلح پایدار، بهبودی یا ثباتی بدون سهم گیری و مشارکت فعال زنان در کشورشان امکان پذیر نیست.
داکتر راضیه تنها داکتر زن از میان ۴ داکتر موجود در بخش کووید-۱۹ یک شفاخانه در کابل است. شفاخانه های کووید -19 شفاخانه های تحت حمایت سازمان صحی جهان، با کمک اتحادیه اروپا می باشند.
داکتر راضیه می گوید: «در طول موج چهارم پاندیمی کووید-۱۹، شاهد افزایش تعداد مریضانی هستیم که به شفاخانه مراجعه میکنند و اکثر آنها دارای مریضی های ضمنی دیگر نیز هستند. به عنوان کارکنان بخش صحی، ما همچنان از آنها مراقبت می کنیم، در حالی که در شرایط بسیار سختی کار می کنیم. نقش من نجات جان مردم است و به خدمت به مردمم ادامه خواهم داد.»
زنان کارمند بخش صحی نقش های بسیاری را در سیستم صحی ایفا می کنند. آن ها می توانند داکتر، نرس، قابله، دواساز، کارشناسان لابراتوار ها، اپیدمیولوژیست، صفاکار و یا کار آموز باشند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند راضیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
شمسیه، مانند میلیون ها افغان، به دلیل افزایش سطح ناامنی در شهرش از خانه اش رانده شد. شمسیه به همراه پدر و مادر و خواهرانش اکنون در یک کمپ زندگی می کند که افرادی مانند او که در جستجوی یافتن پناهگاهی در داخل کشور خانه های خود را ترک کرده اند، تمام تلاش خود را برای ساختن یک زندگی جدید انجام می دهند. سفر از خانه برای شمسیه ازسن ۱۲ سالگی و زمانی که پدر و مادرش دیگر توان مالی پرداخت هزینه تحصیل او را نداشتند، آغاز شد.
خانواده شمسیه ابتدا به کابل رفتند تا فرصت های اقتصادی بهتری را دنبال کنند. اکنون آنها در یک کمپ در مزارشریف زندگی می کنند، جایی که شمسیه در یک دوره آموزشی توسط سازمان بین المللی کار مربوط به ملل متحد نحوه قالین بافی را آموخت. شمسیه در ۲۷ سالگی تنها نان آور خانواده اش است و همزمان اداره کننده کسب و کاری است که یکی از سنت های باستانی افغانستان به شمار می رود.
هیچ کس نباید خانه و کاشانه خود را ترک کند و انتخاب این کار همیشه یک انتخاب سخت است. برای حصول اطمینان از این که مردم آنچه را که برای شروع دوباره زندگی خود نیاز دارند را دارا می باشند، سازمان ملل متحد آن جا حضور است.
۳.۵ میلیون افغان در جستجوی یافتن پناهگاهی در سایر نقاط کشور خانه های خود را ترک کرده اند. در روز جهانی زن، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند شمسیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
آمنه متوجه شد چیزی متفاوت در مورد زایمان فیروزه وجود دارد - نوزاد دیگری در راه بود. دستورالعمل های مرکز صحی خانواده به قابله هایی مانند آمنه توصیه می کند که به تنهایی اقدام به زایمان دوقلوها نکنند، اما وضعیت نامطمئن فیروزه به این معنی بود که انتقال او به یک مرکز صحی دیگر بسیار خطرناک بود و در هر صورت، اکثر این مراکز صحی به دلیل وخامت اوضاع امنیتی بسته شده بودند. آمنه از ترس سلامتی مریضش فورا برای دریافت کمک با شماره مخصوص کمک به قابله ها تماس گرفت.
شماره مخصوص کمک به قابله ها مربوط به صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، ۲۴ ساعت شبانه روز و ۷ روز در هفته به قابله ها در افغانستان مشاوره از راه دور ارائه می دهد. این شماره رایگان که در سال ۲۰۱۶ راه اندازی شد، توسط دو متخصص زنان و دو قابله کار می کند. آن ها از طریق این شماره مشاوره، ارجاع و دستورالعمل های قدم به قدم را ارائه می دهند تا داکتران را از طریق روش های پیچیده و گاهی نجات دهنده هدایت و کمک کنند.
در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند آمنه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
مریم، ۱۶ ساله، که در ولایت هرات زندگی می کند، می گوید: "من عاشق طراحی هستم، اما والدینم توانایی خرید کاغذ یا رنگ برای من را ندارند." چون حالا نمی توانم به مکتب بروم، فقط در خانه می مانم. برنامه Spotlight/SI در افغانستان، در کنار سایر فعالیت ها، فضاهای امنی ایجاد می کند که در آن دختران و زنانی مانند مریم می توانند در زمان ناامنی و بحران به حمایت های روانی - اجتماعی، یادگیری و سایر خدمات دسترسی داشته باشند.
مریم از فضاهای امنی که توسط برنامه مرکز توجه SI و شرکای آن تسهیل شده است برای رسامی استفاده می کند، به این امید که روزی بتواند تحصیلات خود را به پایان برساند و نقاش شود. پدر مریم اکنون سایر اعضای محل خود را تشویق می کند تا دختران خود را به این فضاهای امن برای یادگیری و دریافت خدمات روانی - اجتماعی و سایر خدمات بفرستند.
بیش از هفت ماه است که دختران نوجوان در سراسر افغانستان از رفتن به مکتب منع شده اند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند مریم می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
حمیده بیش از ۱۶ سال به عنوان سارنوال، تحقیق کننده مستقل و رهبر جامعه مدنی در افغانستان فعالیت کرده بود. پناهگاه حفاظت از زنان که قبلا توسطه حمیده اداره می شد، مانند بسیاری دیگر از این مراکز در سراسر کشور، اکنون بسته شده است. این پناهگاه، که با مشارکت نهاد برابری جنسیتی و توانمند سازی زنان مربوط به ملل متحد اداره می شد، میزبان زنان و کودکان شان بود. این زنان و کودکان در صورت عدم وجود این پناهگاه در دام سوء استفاده گرانی می افتادند که از دست آن ها فرار می کردند. در این پناهگاه ها، زنان یاد می گرفتند که چگونه بخوانند و بنویسند و مهارت های جدیدی کسب کنند که فراگیری این مهارت ها به آنها امکان می دهد تا از نظر اقتصادی مستقل شوند. آنها همچنین برای غلبه بر مشکلات روحی و روانی و تعامل با یکدیگر، مشاوره دریافت می کنند و داستان های خود را به شیوه ای شفابخش به اشتراک می گذارند.
امروز حمیده هنوز در افغانستان است و از حقوق زنان و دختران افغان دفاع می کند. او هر روز با زنانی که به پناهگاهش می آمدند در تماس است. او از طریق تلفن مشاوره ارائه می دهد، اما می داند که این کار برای آن دسته از زنانی که با سوء استفاده کنندگان خود در یک مکان محبوس هستند کافی نیست.
تخمین زده می شود که از هر ۱۰ زن افغان ۹ نفر در طول زندگی خود نوعی خشونت خانگی را تجربه می کنند. سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند حمیده ایستاده است و از بازگشایی خدمات نجات بخش مانند مراکز حفاظت از زنان در سراسر کشور حمایت می کند.
فضیله، مانند بسیاری از زنان همکارش که در برنامه خدمات هوایی بشردوستانه سازمان ملل متحد (UNHAS) که توسط برنامه جهانی غذا اداره می شود، کار می کند خاطرنشان می سازد: «می خواهم روزی پیلوت شوم.» برنامه UNHAS در هر زمان و هر مکانی که هیچ کس دیگری نمی تواند پرواز کند، پرواز می کند. اقلام حیاتی مانند غذا را تحویل می دهد، و کارشناسان بشردوستانه را به جایی که بیشتر مورد نیاز است منتقل می کند.
در افغانستان، UNHAS تیمی از زنان را که در شرایط فعلی همچنان به محل کار خود می روند و به کشور خود خدمات اساسی را ارایه می کنند، استخدام می کند. علی رغم موانعی که بسیاری از زنان مانند آنها اکنون در افغانستان با آن مواجه هستند مانند محدودیت هایی در حقوق آنها برای کار، آموزش و آزادی گشت و گذار، آن ها هنوز هم به محل کار خود حاضر می شوند. هنگامی که بحران شدیدی رخ می دهد - مانند آنچه که افغانستان در حال حاضر با آن مواجه است، سازمان ملل متحد به ارائه گزینه های امن حمل و نقل برای امدادگران و همچنین ارایه کمک های نجات بخش به مناطق صعب العبور ادامه می دهد.
حدود ۲۴،۴میلیون نفر در حال حاضر در افغانستان به کمک های بشردوستانه نیاز دارند که نیمی از آنها زن یا دختر هستند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند فضیله می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
بیست و دو سال پیش، حمیده افغانستان را به دنبال یافتن فرصت های بهتر برای خود و خانواده اش ترک کرد. جنگ او را مجبور کرده بود تا همه چیز را رها کند و به ایران مهاجرت کند. حمیده در یک مزرعه کار می کرد و ۱۶ سال پس از ترک خانه اش، با هدف اداره مزرعه خودش به افغانستان بازگشت. خانه برای حمیده و خانواده اش جایی بود که آن ها در آن احساس راحتی می کردند – اما ولایت زادگاهش هنوز امن نبود و وضعیت اقتصادی در سراسر کشور وخیم بود.
حمیده و خانواده اش به مزارشریف و در یک کمپ مربوط به آوارگان داخلی نقل مکان کردند. افرادی که مجبور بودند خانه های خود را ترک کنند اما از مرزهای بین المللی نتوانسته بودند عبور کنند. در اینجا، مهارت های مربوط به کشت و زراعت او توسط سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل متحد بهبود یافت و باعث شد تا دانش او با مهارت های مدیریتی و مالی نیز تجهیز شود. اکنون حمیده مزرعه کوچکی را اداره می کند.
اگرچه ۸۰ درصد غذای جهان از طریق مزرعه هایی در مقیاس کوچک تولید می شود. سهم زنان دهقان در این مزارع اغلب زیاد مورد توجه قرار نمی گیرد. به عنوان یک دهقان که مزرعه خود را اداره می کند، حمیده به خانواده خود غذا می دهد و به اقتصاد کشورش کمک می کند. سازمان ملل متحد در افغانستان با زنان و مردان همکاری می کند تا موانعی که آن ها در امر تامین معیشت خود و خانواده های شان با آن روبرو اند را از بین ببرد و در عین حال سرمایه گذاری مجدد را برای امرار معاش شان ترویج کند.
افغان ها یکی از بزرگترین جمعیت های پناهجویان در سراسر جهان را تشکیل می دهند. ۲،۶میلیون پناهنده افغان در سراسر جهان ثبت نام شده اند که 2.2 میلیون از این تعداد تنها در کشورهای ایران و پاکستان ثبت شده اند. در روز جهانی همسبتگی زنان – مانند هر روز دیگری – سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی چون حمیده ایستاده است تا اطمینان حاصل کند که آن ها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
1 of 5
داستان
08 March 2022
۲۴.۴ میلیون تن در افغانستان به کمک های عاجل بشری نیاز دارند. نصف این نیازمندان را زنان و دختران تشکیل میدهد. روایت تلاش و مجادلهٔ شانرا درینجا بخوانید.
دسترسی زنان به فضاهای امن در بیرون از خانه در جلال آباد محدود است. هنگامی که مرضیه، یک از رهبران زن جامعه، در مورد فعالیت های برنامه اسکان بشری سازمان ملل متحد و شرکای آن در جامعه خود شنید، کمپینی را برای متقاعد کردن همه مردان و زنان محلی برای رای دادن به ساختن پارکی برای زنان آغاز کرد. این پروژه اجتماعی واقعاً رای آورد و جلال آباد اکنون یک منطقه سبز برای زنان دارد.
یکی از باشندگان شهر جلال آباد در این باره می گوید: «زنان تصمیم گرفتند در منطقه ما در اینجا یک پارک بسازند، زیرا آنها به اهمیت یک منطقه سبز برای زنان پی برده بودند. اکنون ما قدمی به سوی انسانیت واقعی برداشته ایم که در آن همه زنان و مردان دارای حقوق و مسئولیت های یکسان هستند.» رهبران جامعه مانند مرضیه نه تنها در حمایت از برنامه های ابتکاری بلکه همچنین در برنامه ریزی، اجرا و نظارت پروژه نقش فعالی داشتند.
در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند مرضیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
مادر شبانه می گوید: «من خطرات ازدواج زودهنگام را درک کردم و تصمیم گرفتم شبانه را از اتفاقی که برای دختر اولم افتاد در امان بدارم. اما شوهرم نمی‌خواست به من گوش دهد.» شبانه ۱۳ ساله است. مادرش از حفاظت او دست نکشید و برای او از یکی از مراکز امنی که توسط برنامه ابتکار Spotlight و شرکای آن در ولایت هرات اداره می شود، مشاوره های لازم را گرفت.
مشاوران این مرکز با پدر شبانه درباره تمام جنبه های ناخوشایند ازدواج زودهنگام و مسئولیت های پدر برای محافظت از دخترانش صحبت کردند. در مرکز امن، شبانه و خانواده اش غذا نیز دریافت کردند و پدرش شغل کوچکی در فروش سبزیجات پیدا کرد. او اکنون دیگر علاقه ای ندارد که شبانه را شوهر بدهد.
در حال حاضر ۲۴،۴ میلیون نفر در افغانستان (که بیش از نیمی از جمعیت این کشور است) به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. این بحران وخیم بسیاری از خانواده ها را وادار می کند تا به اقدامات ناامید کننده ای مانند کار کودکان و ازدواج زودهنگام متوسل شوند. در روز جهانی زن، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار دختران نوجوانی مانند شبانه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
زهرا در جلسات خیاطی که توسط سازمان بین المللی کار مربوط به ملل متحد در مزارشریف برگزار شد، شاگر ممتاز صنف خود و الهام بخش دیگر شاگردان بود. شرایط سخت مالی زهرا و خانواده اش را مجبور کرد در خیمه زندگی کنند. اما تعهد او به یادگیری مهارت های جدید و استعدادش در خیاطی به زهرا کمک کرد تا خود و خانواده اش را از فقر بیرون بکشد.
در مدت 8 ماه پس از اتمام دوره آموزشی، درآمد جدید زهرا هزینه ساخت اتاقی را تکمیل کرده بود که بتواند با خانواده خود در آنجا زندگی کند. او همچنین توانست کسب و کار خیاطی خود را گسترش دهد و توانست یک موتر سایکل خریداری کند که اکنون توسط شوهرش برای تحویل کالا در بازار استفاده می شود. زهرا امیدوار است تا پایان سال بتواند اتاق دیگری را به خانه اش اضافه کند و شرایط زندگی خانواده اش را بهبود بخشد. هدف بزرگ او این است که بتواند به فرزندانش کمک کند تا تحصیلاتی را دریافت کنند که همیشه آرزو می کرد آن ها فرا بگیرند.
هیچ کس نباید مجبور شود در یک خیمه زندگی کند، اما وقتی این اتفاق می افتد، سازمان ملل متحد آن جا است تا اطمینان حاصل کند که مردم آنچه را که برای بیرون کشیدن خود از فقر و شروع یک زندگی بهتر نیاز دارند، در اختیار دارند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زهرا می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
«هر روز صبح که گاوها را به چراگاه می بردیم، به تپه روبروی مکتب پسرانه می رفتم و مکتب را تماشا می کردم.» بسمینه که در ولایت خوست بزرگ شده است، در ادامه می افزاید: «قبل از اینکه بفهمم مکتب به چه معناست، مکتب را دوست داشتم.» مکتب از قریه بسمینه خیلی دور بود و پدرش نگران بود که اگر او به مکتب برود در امان نباشد و جامعه و خانواده در مورد آنها قضاوت بد کنند.
یک روز، فریبا، معلم یک برنامه سواد آموزی که توسط سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) و شرکای آن در سراسر افغانستان اداره می شد، به خانه آنها آمد. فریبا به دنبال دخترانی مثل بسمینه بود که مشتاق خواندن و نوشتن بودند تا به صنف سواد آموزی او بپیوندند. مادر بسمینه دوباره با بی میلی شوهرش مواجه شد، اما این بار دست از تلاش برنداشت – مکتب در قریه آنها تأسیس شد و معلمان همه زن بودند. سالها گذشت و بسمینه از پوهنتون به عنوان شاگرد ممتاز صنف خود فارغ التحصیل شد. او اکنون به عنوان مشاور ارشد برای یک سازمان بین المللی در افغانستان کار می کند. اگر فریبا - اولین معلم بسمینه - سالها قبل دروازه خانه او را نمی زد، هیچ کدام از اینها ممکن نبود.
در روز جهانی همبستگی زنان مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنان و دخترانی مانند بسمینه، مادرش، و معلم فداکارش، فریبا، می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
نبیلا و خانواده اش به دلیل ناامنی در ولایت خود مجبور به ترک خانه خود شدند. در سال ۲۰۰۷، آنها به افغانستان بازگشتند، اما زادگاه آنها هنوز به اندازه کافی امن نبود که امکان اسکان مجدد را فراهم کند، بنابراین آنها به یک کمپ در مزارشریف پناه بردند. نبیلا در حین زندگی در کمپ مهاجرین یاد گرفت که چگونه گلدوزی کند. نبیلا که قبلاً بیکار بود و پدر و مادرش به کمک های درمانی نیاز داشتند و نمی توانستند کار کنند، اکنون تنها نان آور خانواده اش است.
نبیلا یکی از ۵،۵ میلیون آواره داخلی افغانستان است که در جستجوی یافتن پناهگاهی در داخل کشورشان از خانه خود گریخته اند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند نبیلا می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
منصوره قبلاً محصل کمپیوتر ساینس در پوهنتون بلخ بود، اما سقوط دولت منتخب دموکراتیک در افغانستان، منصوره را مجبور کرد از صنف درسی بیرون شده و به خانه اش بنشیند. تکنالوژی همیشه اشتیاق و علاقه ی اصلی او بوده است، بنابراین زمانی که او از برنامه های حمایتی سازمان بین المللی کار مربوط به ملل متحد آگاه شد، برای یک کارگاه تعمیرات موبایل ثبت نام کرد. اکنون، او در حالی که خدمات نرم افزاری را برای مشتریان زن در یک مغازه در مزارشریف ارائه می کند، در عین زمان به زنان دیگر آموزش می دهد تا چگونه گوشی موبایل را تعمیر کنند.
منصوره از اینکه می تواند به درآمد خانواده کمک کند و برای تحصیلش پس انداز کند، سپاسگزار است، اما مشتاق بازگشت به پوهنتون نیز است. او آرزو دارد روزی کاروبار تعمیرات مربوط به خودش را اداره کند. سازمان ملل متحد بر این باور است که زنان و دختران باید بتوانند تحصیلات مورد علاقه ی خود را دنبال کنند.
میلیون ها شاگرد افغان - آینده سازان کشور - که مجبور به تحمل عواقب بحران های متعدد هستند، از رفتن به مکتب بازمانده اند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند منصوره می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
زرینه که در یک قریه در افغانستان به دنیا آمد، هر کاری که از دستش بر می آمد برای فراگیری تحصیل انجام داد. با این حال، خانواده او فقط تا صنف دوم اجازه حضور در مکتب را به او دادند. مادرش اما تسلیم نشد و زرینه را تا صنف دوازدهم در خانه آموزش داد. زرینه سپس به شهری نقل مکان کرد و به مدت سه سال در سطح عالی تحصیل کرد - تا اینکه خانواده اش تصمیم گرفتند که او دیگر نمی تواند در پوهنتون تحصیل کند. زرینه که حمایت مادرش را در راه تحصیل با خود داشت، تسلیم نشد و دوره تحصیلی خود را در ترکمنستان ادامه داد و در آنجا در رشته علوم سیاسی تحصیل کرد. اما در نهایت به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور به توقف دوره تحصیل خود شد.
زرینه پس از بازگشت به افغانستان در یک کارخانه صابون سازی کار پیدا کرد و اکنون گاهی اوقات پروسه تولید این کارخانه را رهبری می کند. زرینه در اوقات فراغت خود شعر می سراید. مجموعه ای از شعرهای او در حال آماده سازی است و قرار است در اروپا منتشر شود. زرینه آرزو دارد روزی کارخانه صابون سازی خودش را اداره کند.
هر روزی که دختری از تحصیل باز می ماند، در حقیقت فرصتی است که برای خودشان، خانواده شان و برای جامعه از دست رفته است. در افغانستان، ۶۰ درصد از ۴،۲ میلیون کودکی که قبل از بحران انسانی اخیر در مکتب ثبت نام نکرده بودند، دختر بودند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زرینه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
زینب ۱۷ ساله دو خواهر و دو برادر دارد. آنها با مادرشان که تمام کارهای خانه را انجام می دهد و پدرشان که شغل آزاد دارد در یکی از روستاهای ولایت هرات زندگی می کنند. زمانی که زینپ برای اولین بار وارد فضای امن دختران که توسط برنامه Spotlight و شرکای آن اداره می شود، گردید او بسیار ترسیده بود. او از تندخویی پدرش صحبت می کرد، از این که پدرش همواره بر سر او فریاد می زند و حتی او را لت و کوب می کند زیرا او هنوز تمایلی به ازدواج ندارد.
مددکار اجتماعی که به زینپ در فضای امن دختران کمک می کرد، توانست توصیه های عملی در مورد چگونگی صحبت کردن درباره نگرانی هایش به مادرش و عالمان دینی به او ارایه کند. در نهایت پدر زینب فهمید که او چقدر ترسیده است. اوضاع به آرامی در خانه بهتر شد و زینب دیگر برای ازدواج تحت فشار قرار نگرفت.
حدود ۲۸ درصد از زنان افغان بین ۱۵ تا ۴۹ سال قبل از سن ۱۸ سالگی ازدواج کرده اند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زینب می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.
1 of 5
داستان
25 August 2021
کارمندان صحی در وضعیت ناگوار نیز بیماران را شجاعانه درمان میکنند.
یک داکتر افغان گفته است که برای درمان بیمارانی که در پی ناامنی‌ها بیجا شده اند متهد است.
در پی پیشروی طالبان طی هفته‌های پسین در افغانستان حدود ۸ تا ۱۰ هزار نفر از ده ولایت وارد کابل شده اند، من در جمع داکترانی هستم که برای این بیجا شده‌ها خدمات درمانی ارایه میکنیم.
اینها در پی ناامنی‌ها مجبور به ترک خانه‌های خود شده اند. آنان خانه، شغل و پول برای سپری کردن شب و روز زندگی شان ندارند. از این که دار و ندار و خانه‌های شان را از دست داده اند نگران هستند.
ما بخشی از خدمات را در اردوگاهای آوارگان شهر به آنها ارایه میدهیم. آنها با بیماریهای گوناگون از جمله اسهال مواجه هستند. حدود سه چهارم این بیماران را زنان و کودکان تشکیل میدهند.
روز دوشنبه (۲۳ اگست) من عضو یک تیم صحی متشکل از شش داکتر از جمله سه زن بودم که خدمات ویژه زنان را ارایه میکردیم و کارمندان زن به شماری از زنان بیجا شده در زمینه زایمان کمک میکردند. ما پنج پرستار نیز در تیم داریم. روزهای کاری ما بسیار طولانی و سخت است. من از هفت صبح کارم را شروع و بعضی وقت تا نیمه‌های شب ادامه میدهم. ما روزانه در حدود ۵۰۰ تن را درمان میکنیم.
بعضی اوقات در پی ناامنی‌ها و وضعیت ناگوار امنیتی ما ناگزیر هستیم در خانه بمانیم، زیرا بیرون رفتن برای هر یک ما دشوار و خطرناک است و در برخی از شرایط تنها مردان کار میکنند.
زنانی که با ما منحیث کارمند صحی کار میکنند نگران آینده خود هستند، آنها نمیدانند که آینده چه خواهد بود. آیا به آنها اجازه و حق کار داده خواهد شد یا نه. ما نمیدانیم که وضعیت برای زنان بدتر میشود، یکسان باقی میماند یا شاید هم بهتر میشود.
ما واقعا از زمان ورود طالبان به کابل ارتباط معناداری با آنها نداشته ایم، هرچند آنها یکبار به اردوگاه بیجا شدگان آمدند و از ما پرسیدند که چه کار میکنیم.
درحالی که دغدغه اصلی آوارگان و دیگر مردم مساله امنیت است اما ما نگران کمبود دارو و غذا هستیم، زیرا هنوز مغازه‌ها و بازارها در کابل بسته هستند.
من یک داکتر هستم، وظیفه من کمک و درمان مردم است. من در این زمان و در این شرایط ناگوار برای حمایت از مردمم متعهد هستم. اما من وقتی میتوانم به مردم کمک کنم که در ساحه کار امنیت داشته باشم.
پیام من به جهان این است که لطفاً به افغانستان کمک کنید. این کشور فقیری است، اما مردم اینجا قلب مهربانی دارند و من تمام تلاش خود را برای کار و حمایت از همه مردم افغانستان ادامه خواهم داد.
دکتر خالی احمدی* یک پزشک افغان است و کار خود را از کابل ادامه می دهد. وی متعهد به ارایه خدمات درمانی ضروری به مردم با وجود ناامنی و بی ثباتی مداوم در کشور است. وی از جامعه جهانی خواست تا به حمایت از افغانستان ادامه دهند.
*نام اصلی در این روایت برای حفظ هویت راوی تغییر داده شده است.
1 of 5
داستان
14 February 2021
آب سالم زندگی را نجات میدهد
دایکندی، أفغانستان، جنوری ۲۰۲۱:” مادرم بیمار است “فریبا کودک ۱۲ ساله از روستای خیرآباد ولسوالی نومیش در ولایت دایکندی أفغانستان میگوید ”من مجبور هستم روز چار یا پنج بار از دریای که چارکیلومتر از خانه ما دور است آب بیاورم.“
نزدیک به ۱۱۰۰ کودک مانند فریبا در این روستا زندگی میکنند؛ آنها از حقوق اولیه خود که شامل آب آشامیدنی نیز میشود محروم اند.
” من وقت کافی برای درس خواندن و بازی کردن با دوستانم نداشتم زیرا مجبور بودم هر روز برای خانواده ام آب بیاورم. “فریبا با اندوه میافزاید: ”بعضی وقت بشکه‌های آب از دستم به زمین میافتیدند و آب روی زمین میریخت، من مجبور میشدم آن همه راه سخت و دشوار را دوباره بروم و از دریا آب بگیرم.“
منبع آب برای ۲۵۰ خانواده ساکن در روستای خیرآباد چشمه طبیعی است که چار کیلومتر از این روستا فاصله دارد. کودکان باید ۴۰ دقیقه پیاده روی کنند تا به چشمه آب برسند، سپس باید در صف بایستند تا نوبت شان برسد. فریبا میگوید:” آب چشمه بسیار کم بود ما مجبور بودیم ساعت‌ها انتظار بکشیم تا بشکه‌ها را پر کنیم. “
مریم بانوی ۴۵ ساله میگوید:”از این که چشمه آب بسیار دور بود کودکان هنگام انتقال آب در راه بعضی وقت از شدت خستگی به زمین میافتیدند زیرا بشکه‌های آب آنها سنگین بود.“
مریم افزود: "قبل از پروژه نل آب، سطح بیماری ها بسیار بالا بود و بیشتر زنان و کودکان به دلیل آب آلوده بیمار می شدند. ما بیماریهای بیشتری مانند اسهال را در بین کودکان مشاهده کردیم زیرا خانواده ها امکانات لازم برای جوشاندن آبی که با آن غذا می پزند را نداشتند."
بر بنیاد برنامه نظارت مشترک یونیسف و سازمان بهداشت جهانی (JMP) برای تامین آب و بهداشت، ۳۳ درصد از مردم افغانستان به آب آشامیدنی اولیه دسترسی ندارند (JMP ، 2017).
سپاس از کمک مالی USAID، یونیسف افغانستان، با همکاری وزارت احیا و انکشاف دهات، که یک سیستم آبرسانی را برای کمک به باشندگان روستای خیرآباد ایجاد کرد. از این سیستم آب رسانی ۲۵۰ خانواده استفاده میکنند.
این سیستم آبرسانی به یک چشمه وصل بوده و ۵۰ متر مکعب آب را در یک مخزن آب نگه داشته و از طریق نل به خانواده‌ها آب را انتقال میدهد. اکنون در این روستا همه خانواده‌ها به نل‌های آب دسترسی دارند.
مریم می گوید: "از زمانی که سیستم آب جدید نصب شد، بیماریهای که زنان و کودکان به آن مصاب میشدند کاهش یافته زیرا همه مردم در خانه‌های شان نل آب پاک آشامیدنی دارند."
فریبا نه تنها از داشتن آب پاک در روستای خود راحت شده است، بلکه داشتن نل آب به وی فرصت داده است تا وقت برای بازی با دوستانش را پیدا کند.
1 of 5
خبرنامه
08 March 2023
در روز جهانی زن، سازمان ملل متحد در افغانستان خواستار پایان فوری محدودیت های شدید بر حقوق زنان و دختران توسط مقامات حاکم شد
در روز جهانی زن، سازمان ملل متحد در افغانستان مجدداً از مقامات حاکم این کشور میخواهد تا محدودیت‌های شدید وضع شده بر حقوق اساسی زنان و دختران را متوقف و لغو نمایند.
از آگست ۲۰۲۱، مقامات حاکم طالبان تمرکز تقریباً منحصر به فردی را بر تحمیل قوانینی کرده اند که اکثر زنان و دختران را عملاً در خانه های خویش محبوس میسازند. این محدودیت‌ها در تضاد با تعهدات حقوق بشری مندرج در اسناد مربوط به حقوق بشر و آزادی های اساسی قرار دارد که افغانستان یکی از کشورهای عضو آن بوده و به آنها ملزم است، و به دورنمای افغانستان برای بهبود پس از چندین دهه جنگ آسیب میرساند.
روزا اوتنبایوا، نماینده خاص سرمنشی سازمان ملل متحد برای افغانستان و رئیس هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) گفت : ” افغانستان تحت تسلط طالبان سرکوب کننده ترین کشور جهان در عرصه حقوق زنان باقی مانده است، و بسیار ناراحت کننده است که شاهد روش های قصدی و سیستماتیک آنها برای منزوی ساختن زنان و دختران افغان از اجتماع هستیم“ .
اوتنبایوا گفت:” حبس کردن نیمی از جمعیت کشور در خانه‌ها در یکی از بزرگترین بحران‌های انسانی و اقتصادی جهان، اقدام بزرگی زیان رساندن برای خود در سطح ملی است. این امر نه تنها زنان و دختران، بلکه تمام افغان ها را برای نسل های آینده به فقر و وابستگی به کمک ها محکوم خواهد کرد. این امر همچنان افغانستان را از شهروندان خود و سایر کشورهای جهان منزوی تر خواهد ساخت.
از آگست سال ۲۰۲۱ الی اکنون یوناما تقریباً یک روند دوامدار از احکام و اقدامات تبعیض آمیز علیه زنان توسط مقامات حاکم را به ثبت رسانده است.
در سپتامبر ۲۰۲۱، مقامات حاکم تعليمات متوسطه دختران را به حالت تعليق درآوردند و با وجود اعلامیه های عمومی بر خلاف آن، با آغاز صنوف درسی در مارچ ۲۰۲۲، این تعلیق را برای مدت نامعلوم تمدید کردند. اگرچه مقامات حاکم گفتند که در حال طی مراحل و تنظيم نصاب تعلیمی مکاتب با ارزش های اسلامی و نورم های فرهنگی هستند، ولی هیچ پیشرفتی در این مورد مشاهده نشده است.
در دسامبر ۲۰۲۲، وزارت تحصيلات عالی مقامات حاکم تحصيلات پوهنتون زنان را به حالت تعليق درآوردند.
محرومیت از دسترسی به تعلیم و تربیه، پیامدهای بی شمار فیزیکی و روانی اجتماعی بالفعل و بالقوه را در پی دارد، از جمله خودکشی، ازدواج زیر سن؛ بچه دار شدن زودرس؛ زیان های ناشی از فقر از قبیل مشکلات صحی، تغذیه، رفاه و مشکلات مالی ناشی از درآمد کمتر؛ ضعف فکری، تصمیم گیری و سرمایه اجتماعی مرتبط به آن؛ و افزایش خطر خشونت خانگی و استثمار و سوء استفاده جنسی.
حق زنان برای سفر یا کار در بیرون از محدوده خانه و دسترسی به اماکن عمومی تا حد زیادی محدود شده است. زنان همچنان از تمامی سطوح تصمیم گیری عمومی کنار گذاشته شده اند.
الیسون دیویدیان، نماینده خاص زنان سازمان ملل متحد در افغانستان گفت:” زنان افغان شجاعت وانعطاف باورنکردنی را در مواجه شدن با حذف مداوم سیستماتیک از خود نشان داده اند. “
وی افزود: ”پیامدهای آسیبی که طالبان بر شهروندان خود وارد می کنند فراتر از زنان و دختران است. این بر همه افغان ها تأثیر می گذارد و در طی نسل ها محسوس خواهد شد. برای ساختن یک افغانستان فراگیر، صلح آمیز و امیدوارکننده، حقوق زنان و دختران باید فورا احیا شود“.
زنان مدافع حقوق بشر که به صورت مسالمت آمیز تظاهرات می کنند مورد هدف، ضرب و شتم و دستگیری قرار گرفته اند. مجموع این احکام، هدایات و قوانین توانایی زنان را در کسب درآمد، دسترسی به مراقبت‌های صحی و آموزش، فرار از خشونت و اعمال حقوق خود، محدود می کند.
در سال ۲۰۲۳، ۱۳.۸ میلیون زن و دختر افغان به کمک های بشردوستانه نیاز دارند - با این حال مقامات حاکم تلاش های بی سابقه کمک های بین المللی را با ممنوعیت کار زنان در سازمان های غیر دولتی، که حتی کار انها در ارایه کمک های حیاتی مهم اند، با مشکل مواجه ساخته است.
برای معلومات بیشتر، لطفا با آدرس های ذیل تماس بگیرید:
یوناما: spokesperson-unama@un.org
دفتر زنان سازمان ملل: media.team@unwomen.org
1 of 5
خبرنامه
21 December 2022
سازمان ملل متحد در افغانستان تصمیم طالبان مبنی بر تعلیق حضور دختران و زنان در پوهنتون ها را محکوم میکند و خواستار لغو فوری این تصمیم است
خانواده سازمان ملل متحد و تمامی جامعه بشردوستانه در افغانستان در خشم میلیون ها افغان و جامعه بین المللی در مورد تصمیم مقامات حاکم طالبان مبنی بر بستن پوهنتون ها الی امر ثانی به روی محصلین زن در سراسر کشور شریک است و از مقامات حاکم می خواهد که فوراً از این تصمیم منصرف شوند.
1 of 5
خبرنامه
14 December 2022
صندوق صلح و امور بشردوستانه زنان سازمان ملل متحد مشتاق است که فراخوان برای پرپوزل در افغانستان برای تقویت حمایت از زنان و دختران و ارتقای مشارکت و رهبری زنان در بحران انسانی و پاسخ را اعلام نماید.
تمویل مالی نهادی از 2,500 دالر امریکا الی 30,000 دالر امریکایی
به منظور تقویت ظرفیت نهادی سازمان های جامعه مدنی محلی که بر روی اجرای اجندای زنان، صلح و امنیت کار می کنند تا اطمینان حاصل شود که آنها قادر به حفظ خود و بهبود تأثیر خود هستند (مطابق با حوزه تأثیر (WPHF 1
تمویل مالی برنامه ای از 30,000 دالر امریکا الی 200,000 دالر امریکایی
به منظور تأمین مالی فعالیت‌های برنامه ی سازمان‌های جامعه مدنی که (i) مشارکت و رهبری زنان را در بحران‌های بشردوستانه و واکنش (همسو با حوزه تأثیر WPHF 3) تقویت می نمایند یا (ii) که حفاظت از زنان و دختران را تقویت میکنند (همسو با ساحه تأثیر 5 WPHF).
بسته های درخواست تکمیل شده باید به آدرس WPHFAPPLICATIONS@UNWOMEN.OR ایمیل شود و عنوان موضوع آن “WPHF Afghanistan” باشد.
مهلت ارائه درخواست: 6 فبروری 2023
جلسات معلومات رسانی محلی با حضور درخواست کنندگان در 12 جنوری 2023 ساعت ۱۰ قبل از ظهر به وقت کابل برگزار خواهد شد. جهت اعلام علاقه مندی خود، لطفاً لطفاً حداکثر الی تاریخ 9 جنوری 2023 یک ایمیل تحت عنوان “Information Session Afghanistan” به ایمیل آدرس submissions.GiHA@unwomen.org ارسال کنید:
برای درخواست لطفاً به این لینک بروید لینک
این مطلب را با شبکه های خود به اشتراک بگذارید و همین امروز درخواستی بدهید.
1 of 5
خبرنامه
29 November 2022
به تمام اشکال خشونت مبتنی بر جنسیت در افغانستان پایان دهید
سازمان ملل متحد در افغانستان از مقامات حاکم این کشور می خواهد که گام های فوری برای پایان دادن به خشونت علیه زنان و بدتر شدن حقوق زنان به عنوان بخشی از تلاش های حیاتی برای برقراری صلح معنادار و پایدار بردارند. این فراخوان همزمان با گرامیداشت از روز جهانی محو خشونت علیه زنان و آغاز فعالیت ۱۶ روزه جهانی علیه خشونت مبتنی بر جنسیت در جهان انجام می شود
1 of 5
خبرنامه
07 November 2022
سازمان ملل: اقدام سریع جمعی در مورد اقلیم در افغانستان نیاز است
کابل، ۶ نوامبر ۲۰۲۲- مردم افغانستان درمعرض پیش بینی های ویرانگر اقلیمی قرار دارند. در حالی که امروز کنفرانس کشورهای عضو در رابطه به اقلیم (COP27) افتتاح می شود، سازمان ملل متحد در افغانستان خواستار اقدام جمعی فوری برای توقف تأثیرات مخرب تغیر اقلیم در این کشور است که یکی ازکشورهای با کمترین آمادگی در برابر چالش های اقلیمی است، ولی در ردیف ششم آسیب دیده ترین کشور در سطح جهان به تهدیدات مرتبط با اقلیم قرار دارد.
افغانستان در حال حاضر در برابر آفات طبعی به شکل دوامدار آسیب پذیراست که این آفات طبعی باعث تلفات و خسارات جانی، مالی، خانه ها و زیربنا ها می شود. این تهدیدات موجود همراه با وابستگی های بالای مردم افغانستان به زراعت، ایکوسیستم شکننده افغانستان، توسعه ضعیف اجتماعی-اقتصادی و همینگونه تأثیرات بیش از چهار دهه جنگ اساس آسیب پذیری شدید اقلیمی را درین کشور ایجاد کرده است. خشکسالی در بسیاری از نقاط کشور در حال تبدیل شدن به یک امر عادی است و باران های شدید بعضی اوقات منجر به سیل ها و تخریب اراضی می شود. عواقبی که ما شاهد آن هستیم نه تنها برای زندگی افغا نها، بلکه برای توسعه اقتصادی، امنیت غذایی و مهاجرت بسیار شدید است.
داکتر رامز الاکبروف، معاون نماینده خاص سرمنشی سازمان ملل متحد و هماهنگ کن نده امور بشردوستانه این سازمان گفت: " این مردم عادی افغانستان هستند که بیشترین آسیب را در هنگام وقوع چنین حوادث متحمل میشوند." وی همچنان افزود: " این امر بسیار اذیت کننده است که آسیب پذیرترین قشر افغانها بار بار فجایع محیط زیستی را متحمل میشوند، در حالیکه ما همیشه بحران های کوتاه مدت را مدیریت میکنیم، ایجاد انعطاف پذیری و سازگاری طولانی مدت و در عدم موجودیت بودجه مناسب این سازگاری به طور فزاینده ای چالش برانگیز میشود."
افغانستان از قبل شاهد چندین سال خشکسالی بوده که جوامع را در سراسر مناطق روستایی متاثر کرده است، و سیلاب های شدید در اوایل سال جاری تصویری از آنچه که احتمالاً در راه است میباشد.
چالش های ایجاد سازگاری محیط زیستی و سازگاری با اقلیم در افغانستان متعدد و متنوع است که به دلیل مسائل سیاسی و حکومت داری و همچنین مشکلات دسترسی به منابع مالی پیچیده است. " در دنیای منازعات، بحرانها و چند پارچگی - و در پی درگیری ها در افغانستان، همه باید برای یافتن راه ح لهای مشخص برای وضعیت اضطراری اقلیمی گرد هم آیند. من اداره حاکم افغانستان
را تشویق مینمایم که تهدید تغیرات اقلیمی و تخریب محیط زیست را جدی بگیرد و از تنوع در افغانستان برای گرد هم آوری همه اقشار جامعه برای مقابله با این تهدیدها استفاده نماید. هر افغان – رهبران مذهبی و جامعه، زنان و مردان، تاجران و کشاورزان، جوانان و بزرگان، نیاز دارند تا با چالش های پیش رو مقابله کنند."
" و هنوزهم مردم افغانستان نمی توانند به تنهایی با این چالش روبرو شوند. من جامعه بین المللی و کمک کنند گان را همسان تشویق می کنم که شجاعانه و خلاقانه در مورد حمایت بلند مدت که با اقلیم افغانستان سازگار باشند فکر کنند. صرف نظر از موانع سیاسی، افغانستان نمی تواند از تمویل اقلیمی کنار گذاشته شود. ما به مشکلات انسانی کوتاه مدت پاسخ خواهیم داد، اما باید مسیری را برای سازگاری ایجاد کنیم. سازگاری زندگی و معیشت را نجات خواهد داد."
آنتونیو گوترش، سرمنشي سازمان ملل متحد، ازجلسه ی COP27 خواسته است تا پایه و اساس اقدامات اقلیمی سریعتر و جسورانه تر را در "دهه سرنوشت ساز" پیش رو، "زمانی که جنگ جهانی اقلیم برنده یا شکست خورده باشد" ایجاد کند.
داکتر الاکبروف گفت: "اکنون اقدامی برای افغانستان لازم است." "ما نمی توانیم صبر کنیم. افغان ها وقت صبر کردن را ندارند. همه طرف ها باید زمینه های مشترک و دلیل مشترک را پیدا کنند تا برای آینده ای پایدار برای افغانستان تلاش کنند. ما همچنین باید صریح باشیم، این مشکل مختص افغانستان نیست، یک مسئله منطقه ای بزرگتر است و عدم اقدام در افغانستان در حال حاضر باعث عقب گرد قابل توجهی در اقدامات اقلیمی برای تمام منطقه خواهد شد."
1 of 5
تازه‌ترین منابع
1 / 3
1 / 3