با زنان و دختران افغان آشنا شوید که هر روز به ما انگیزه کار میدهند

شکریه که یکی از اعضای فعال جامعه خود تا آگست ۲۰۲۱ بود و اکنون در صف غذای توزیع شده توسط برنامه جهانی غذا ایستاده است، چنین می گوید: «من قبلا استاد پوهنتون بودم، اکنون بیکار هستم.» محدودیت های مربوط به حقوق زنان، مانند حق کار، بسیاری از زنان مانند شکریه را وادار می کند تا برای اولین بار در زندگی خود برای دریافت غذا به صف ایستاد شوند. این امر به خوبی تغییر چهره گرسنگی در افغانستان را به نمایش می گذارد.

هیچ کس نباید برای دریافت غذا در صف ایستاد باشد، اما زمانی که برای این امر ضرورت باشد، سازمان ملل متحد حضور دارد تا اطمینان حاصل کند که مردم آنچه را که برای رهایی از فقر و رسیدن به یک زندگی بهتر نیاز دارند را دارا می باشند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند ​شکریه​​ می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

حدود 35 درصد معلمان در افغانستان زن هستند. در حال حاضر فقط گاهی اوقات معاشات آنها پرداخت می شود - یا مانند مورد شکریه، اصلاً پرداخت نمی شود. هیچ صلح پایدار، بهبودی یا ثباتی بدون سهم گیری و مشارکت فعال زنان در کشورشان امکان پذیر نیست.

داکتر راضیه تنها داکتر زن از میان ۴ داکتر موجود در بخش کووید-۱۹ یک شفاخانه در کابل است. شفاخانه های کووید -19 شفاخانه های تحت حمایت سازمان صحی جهان، با کمک اتحادیه اروپا می باشند.

داکتر راضیه می گوید: «در طول موج چهارم پاندیمی کووید-۱۹، شاهد افزایش تعداد مریضانی هستیم که به شفاخانه مراجعه می‌کنند و اکثر آنها دارای مریضی های ضمنی دیگر نیز هستند. به عنوان کارکنان بخش صحی، ما همچنان از آنها مراقبت می کنیم، در حالی که در شرایط بسیار سختی کار می کنیم. نقش من نجات جان مردم است و به خدمت به مردمم ادامه خواهم داد.»

زنان کارمند بخش صحی نقش های بسیاری را در سیستم صحی ایفا می کنند. آن ها می توانند داکتر، نرس، قابله، دواساز، کارشناسان لابراتوار ها، اپیدمیولوژیست، صفاکار و یا کار آموز باشند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند راضیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

شمسیه، مانند میلیون ها افغان، به دلیل افزایش سطح ناامنی در شهرش از خانه اش رانده شد. شمسیه به همراه پدر و مادر و خواهرانش اکنون در یک کمپ زندگی می کند که افرادی مانند او که در جستجوی یافتن پناهگاهی در داخل کشور خانه های خود را ترک کرده اند، تمام تلاش خود را برای ساختن یک زندگی جدید انجام می دهند. سفر از خانه برای شمسیه ازسن  ۱۲ سالگی و زمانی که پدر و مادرش دیگر توان مالی پرداخت هزینه تحصیل او را نداشتند، آغاز شد.

خانواده شمسیه ابتدا به کابل رفتند تا فرصت های اقتصادی بهتری را دنبال کنند. اکنون آنها در یک کمپ در مزارشریف زندگی می‌ کنند، جایی که شمسیه در یک دوره آموزشی توسط سازمان بین ‌المللی کار مربوط به ملل متحد نحوه قالین بافی را آموخت. شمسیه در ۲۷ سالگی تنها نان آور خانواده اش است و همزمان اداره کننده کسب و کاری است که یکی از سنت های باستانی افغانستان به شمار می رود.

هیچ کس نباید خانه و کاشانه خود را ترک کند و انتخاب این کار همیشه یک انتخاب سخت است. برای حصول اطمینان از این که مردم آنچه را که برای شروع دوباره زندگی خود نیاز دارند را دارا می باشند، سازمان ملل متحد آن جا حضور است.

۳.۵ میلیون افغان در جستجوی یافتن پناهگاهی در سایر نقاط کشور خانه های خود را ترک کرده اند. در روز جهانی زن، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند شمسیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

آمنه متوجه شد چیزی متفاوت در مورد زایمان فیروزه وجود دارد - نوزاد دیگری در راه بود. دستورالعمل های مرکز صحی خانواده به قابله هایی مانند آمنه توصیه می کند که به تنهایی اقدام به زایمان دوقلوها نکنند، اما وضعیت نامطمئن فیروزه به این معنی بود که انتقال او به یک مرکز صحی دیگر بسیار خطرناک بود و در هر صورت، اکثر این مراکز صحی به دلیل وخامت اوضاع امنیتی بسته شده بودند. آمنه از ترس سلامتی مریضش فورا برای دریافت کمک با شماره مخصوص کمک به قابله ها تماس گرفت.

شماره مخصوص کمک به قابله ها مربوط به صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، ۲۴ ساعت شبانه روز و ۷ روز در هفته به قابله ها در افغانستان مشاوره از راه دور ارائه می دهد. این شماره رایگان که در سال ۲۰۱۶ راه اندازی شد، توسط دو متخصص زنان و دو قابله کار می کند. آن ها از طریق این شماره مشاوره، ارجاع و دستورالعمل های قدم به قدم را ارائه می دهند تا داکتران را از طریق روش های پیچیده و گاهی نجات دهنده هدایت و کمک کنند.

در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند آمنه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

مریم، ۱۶ ساله، که در ولایت هرات زندگی می کند، می گوید: "من عاشق طراحی هستم، اما والدینم توانایی خرید کاغذ یا رنگ برای من را ندارند." چون حالا نمی توانم به مکتب بروم، فقط در خانه می مانم. برنامه Spotlight/SI  در افغانستان، در کنار سایر فعالیت ها، فضاهای امنی ایجاد می کند که در آن دختران و زنانی مانند مریم می توانند در زمان ناامنی و بحران به حمایت های روانی - اجتماعی، یادگیری و سایر خدمات دسترسی داشته باشند.

مریم از فضاهای امنی که توسط برنامه مرکز توجه SI و شرکای آن تسهیل شده است برای رسامی استفاده می کند، به این امید که روزی بتواند تحصیلات خود را به پایان برساند و نقاش شود. پدر مریم اکنون سایر اعضای محل خود را تشویق می کند تا دختران خود را به این فضاهای امن برای یادگیری و دریافت خدمات روانی - اجتماعی و سایر خدمات بفرستند.

بیش از هفت ماه است که دختران نوجوان در سراسر افغانستان از رفتن به مکتب منع شده اند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند مریم می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

حمیده بیش از ۱۶ سال به عنوان سارنوال، تحقیق کننده مستقل و رهبر جامعه مدنی در افغانستان فعالیت کرده بود. پناهگاه حفاظت از زنان که قبلا توسطه حمیده اداره می شد، مانند بسیاری دیگر از این مراکز در سراسر کشور، اکنون بسته شده است. این پناهگاه، که با مشارکت نهاد برابری جنسیتی و توانمند سازی زنان مربوط به ملل متحد اداره می شد، میزبان زنان و کودکان شان بود. این زنان و کودکان در صورت عدم وجود این پناهگاه در دام سوء استفاده گرانی می افتادند که از دست آن ها فرار می‌ کردند. در این پناهگاه ها، زنان یاد می گرفتند که چگونه بخوانند و بنویسند و مهارت های جدیدی کسب کنند که فراگیری این مهارت ها به آنها امکان می دهد تا از نظر اقتصادی مستقل شوند. آنها همچنین برای غلبه بر مشکلات روحی و روانی و تعامل با یکدیگر، مشاوره دریافت می کنند و داستان های خود را به شیوه ای شفابخش به اشتراک می گذارند.

امروز حمیده هنوز در افغانستان است و از حقوق زنان و دختران افغان دفاع می کند. او هر روز با زنانی که به پناهگاهش می آمدند در تماس است. او از طریق تلفن مشاوره ارائه می دهد، اما می داند که این کار برای آن دسته از زنانی که با سوء استفاده کنندگان خود در یک مکان محبوس هستند کافی نیست.

تخمین زده می شود که از هر ۱۰ زن افغان ۹ نفر در طول زندگی خود نوعی خشونت خانگی را تجربه می کنند. سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند حمیده ایستاده است و از بازگشایی خدمات نجات بخش مانند مراکز حفاظت از زنان در سراسر کشور حمایت می کند.

فضیله، مانند بسیاری از زنان همکارش که در برنامه خدمات هوایی بشردوستانه سازمان ملل متحد (UNHAS) که توسط برنامه جهانی غذا اداره می ‌شود، کار می کند خاطرنشان می‌ سازد: «می‌ خواهم روزی پیلوت شوم.» برنامه UNHAS در هر زمان و هر مکانی که هیچ کس دیگری نمی تواند پرواز کند، پرواز می کند. اقلام حیاتی مانند غذا را تحویل می دهد، و کارشناسان بشردوستانه را به جایی که بیشتر مورد نیاز است منتقل می کند.

در افغانستان، UNHAS تیمی از زنان را که در شرایط فعلی همچنان به محل کار خود می روند و به کشور خود خدمات اساسی را ارایه می کنند، استخدام می‌ کند. علی‌ رغم موانعی که بسیاری از زنان مانند آنها اکنون در افغانستان با آن مواجه هستند مانند محدودیت ‌هایی در حقوق آنها برای کار، آموزش و آزادی گشت و گذار، آن ها هنوز هم به محل کار خود حاضر می شوند. هنگامی که بحران شدیدی رخ می دهد - مانند آنچه که افغانستان در حال حاضر با آن مواجه است، سازمان ملل متحد به ارائه گزینه های امن حمل و نقل برای امدادگران و همچنین ارایه کمک های نجات بخش به مناطق صعب العبور ادامه می دهد.

حدود ۲۴،۴میلیون نفر در حال حاضر در افغانستان به کمک های بشردوستانه نیاز دارند که نیمی از آنها زن یا دختر هستند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند فضیله می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

بیست و دو سال پیش، حمیده افغانستان را به دنبال یافتن فرصت های بهتر برای خود و خانواده اش ترک کرد. جنگ او را مجبور کرده بود تا همه چیز را رها کند و به ایران مهاجرت کند. حمیده در یک مزرعه کار می کرد و ۱۶ سال پس از ترک خانه اش، با هدف اداره مزرعه خودش به افغانستان بازگشت. خانه برای حمیده و خانواده اش جایی بود که آن ها در آن احساس راحتی می‌ کردند – اما ولایت زادگاهش هنوز امن نبود و وضعیت اقتصادی در سراسر کشور وخیم بود.

حمیده و خانواده اش به مزارشریف و در یک کمپ مربوط به آوارگان داخلی نقل مکان کردند. افرادی که مجبور بودند خانه های خود را ترک کنند اما از مرزهای بین المللی نتوانسته بودند عبور کنند. در اینجا، مهارت ‌های مربوط به کشت و زراعت او توسط سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل متحد بهبود یافت و باعث شد تا دانش او با مهارت‌ های مدیریتی و مالی نیز تجهیز شود. اکنون حمیده مزرعه کوچکی را اداره می کند.

اگرچه ۸۰ درصد غذای جهان از طریق مزرعه هایی در مقیاس کوچک تولید می شود. سهم زنان دهقان در این مزارع اغلب زیاد مورد توجه قرار نمی گیرد. به عنوان یک دهقان که مزرعه خود را اداره می کند، حمیده به خانواده خود غذا می دهد و به اقتصاد کشورش کمک می کند. سازمان ملل متحد در افغانستان با زنان و مردان همکاری می کند تا موانعی که آن ها در امر تامین معیشت خود و خانواده های شان با آن روبرو اند را از بین ببرد و در عین حال سرمایه گذاری مجدد را برای امرار معاش شان ترویج کند.

افغان ها یکی از بزرگترین جمعیت های پناهجویان در سراسر جهان را تشکیل می دهند. ۲،۶میلیون پناهنده افغان در سراسر جهان ثبت نام شده اند که 2.2 میلیون از این تعداد تنها در کشورهای ایران و پاکستان ثبت شده اند. در روز جهانی همسبتگی زنان – مانند هر روز دیگری – سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی چون حمیده ایستاده است تا اطمینان حاصل کند که آن ها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.