۲۴.۴ میلیون تن در افغانستان به کمک های عاجل بشری نیاز دارند. نصف این نیازمندان را زنان و دختران تشکیل میدهد. روایت تلاش و مجادلهٔ شانرا درینجا بخوانید.

دسترسی زنان به فضاهای امن در بیرون از خانه در جلال آباد محدود است. هنگامی که مرضیه، یک از رهبران زن جامعه، در مورد فعالیت های برنامه اسکان بشری سازمان ملل متحد و شرکای آن در جامعه خود شنید، کمپینی را برای متقاعد کردن همه مردان و زنان محلی برای رای دادن به ساختن پارکی برای زنان آغاز کرد. این پروژه اجتماعی واقعاً رای آورد و جلال آباد اکنون یک منطقه سبز برای زنان دارد.

یکی از باشندگان شهر جلال آباد در این باره می گوید: «زنان تصمیم گرفتند در منطقه ما در اینجا یک پارک بسازند، زیرا آنها به اهمیت یک منطقه سبز برای زنان پی برده بودند. اکنون ما قدمی به سوی انسانیت واقعی برداشته‌ ایم که در آن همه زنان و مردان دارای حقوق و مسئولیت ‌های یکسان هستند.» رهبران جامعه مانند مرضیه نه تنها در حمایت از برنامه های ابتکاری بلکه همچنین در برنامه ریزی، اجرا و نظارت پروژه نقش فعالی داشتند.

در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند مرضیه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

مادر شبانه می گوید: «من خطرات ازدواج زودهنگام را درک کردم و تصمیم گرفتم شبانه را از اتفاقی که برای دختر اولم افتاد در امان بدارم. اما شوهرم نمی‌خواست به من گوش دهد.» شبانه ۱۳ ساله است. مادرش از حفاظت او دست نکشید و برای او از یکی از مراکز امنی که توسط برنامه ابتکار Spotlight و شرکای آن در ولایت هرات اداره می ‌شود، مشاوره های لازم را گرفت.

مشاوران این مرکز با پدر شبانه درباره تمام جنبه های ناخوشایند ازدواج زودهنگام و مسئولیت های پدر برای محافظت از دخترانش صحبت کردند. در مرکز امن، شبانه و خانواده اش غذا نیز دریافت کردند و پدرش شغل کوچکی در فروش سبزیجات پیدا کرد. او اکنون دیگر علاقه ای ندارد که شبانه را شوهر بدهد.

در حال حاضر ۲۴،۴ میلیون نفر در افغانستان (که بیش از نیمی از جمعیت این کشور است) به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. این بحران وخیم بسیاری از خانواده ها را وادار می کند تا به اقدامات ناامید کننده ای مانند کار کودکان و ازدواج زودهنگام متوسل شوند. در روز جهانی زن، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار دختران نوجوانی مانند شبانه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

زهرا در جلسات خیاطی که توسط سازمان بین المللی کار مربوط به ملل متحد در مزارشریف برگزار شد، شاگر ممتاز صنف خود و الهام بخش دیگر شاگردان بود. شرایط سخت مالی زهرا و خانواده اش را مجبور کرد در خیمه زندگی کنند. اما تعهد او به یادگیری مهارت های جدید و استعدادش در خیاطی به زهرا کمک کرد تا خود و خانواده اش را از فقر بیرون بکشد.

در مدت 8 ماه پس از اتمام دوره آموزشی، درآمد جدید زهرا هزینه ساخت اتاقی را تکمیل کرده بود که بتواند با خانواده خود در آنجا زندگی کند. او همچنین توانست کسب و کار خیاطی خود را گسترش دهد و توانست یک موتر سایکل خریداری کند که اکنون توسط شوهرش برای تحویل کالا در بازار استفاده می شود. زهرا امیدوار است تا پایان سال بتواند اتاق دیگری را به خانه‌ اش اضافه کند و شرایط زندگی خانواده‌ اش را بهبود بخشد. هدف بزرگ او این است که بتواند به فرزندانش کمک کند تا تحصیلاتی را دریافت کنند که همیشه آرزو می کرد آن ها فرا بگیرند.

هیچ کس نباید مجبور شود در یک خیمه زندگی کند، اما وقتی این اتفاق می افتد، سازمان ملل متحد آن جا است تا اطمینان حاصل کند که مردم آنچه را که برای بیرون کشیدن خود از فقر و شروع یک زندگی بهتر نیاز دارند، در اختیار دارند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زهرا می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

«هر روز صبح که گاوها را به چراگاه می بردیم، به تپه روبروی مکتب پسرانه می رفتم و مکتب را تماشا می کردم.» بسمینه که در ولایت خوست بزرگ شده است، در ادامه می افزاید: «قبل از اینکه بفهمم مکتب به چه معناست، مکتب را دوست داشتم.» مکتب از قریه بسمینه خیلی دور بود و پدرش نگران بود که اگر او به مکتب برود در امان نباشد و جامعه و خانواده در مورد آنها قضاوت بد کنند.

یک روز، فریبا، معلم یک برنامه سواد آموزی که توسط سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) و شرکای آن در سراسر افغانستان اداره می شد، به خانه آنها آمد. فریبا به دنبال دخترانی مثل بسمینه بود که مشتاق خواندن و نوشتن بودند تا به صنف سواد آموزی  او بپیوندند. مادر بسمینه دوباره با بی میلی شوهرش مواجه شد، اما این بار دست از تلاش برنداشت – مکتب در قریه آنها تأسیس شد و معلمان همه زن بودند. سالها گذشت و بسمینه از پوهنتون به عنوان شاگرد ممتاز صنف خود فارغ التحصیل شد. او اکنون به عنوان مشاور ارشد برای یک سازمان بین المللی در افغانستان کار می کند. اگر فریبا - اولین معلم بسمینه - سالها قبل دروازه خانه او را نمی زد، هیچ کدام از اینها ممکن نبود.

در روز جهانی همبستگی زنان مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنان و دخترانی مانند بسمینه، مادرش، و معلم فداکارش، فریبا، می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

نبیلا و خانواده اش به دلیل ناامنی در ولایت خود مجبور به ترک خانه خود شدند. در سال ۲۰۰۷، آنها به افغانستان بازگشتند، اما زادگاه آنها هنوز به اندازه کافی امن نبود که امکان اسکان مجدد را فراهم کند، بنابراین آنها به یک کمپ در مزارشریف پناه بردند. نبیلا در حین زندگی در کمپ مهاجرین یاد گرفت که چگونه گلدوزی کند. نبیلا که قبلاً بیکار بود و پدر و مادرش به کمک های درمانی نیاز داشتند و نمی توانستند کار کنند، اکنون تنها نان آور خانواده اش است.

نبیلا یکی از ۵،۵ میلیون آواره داخلی افغانستان است که در جستجوی یافتن پناهگاهی در داخل کشورشان از خانه خود گریخته اند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند نبیلا می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

منصوره قبلاً محصل کمپیوتر ساینس در پوهنتون بلخ بود، اما سقوط دولت منتخب دموکراتیک در افغانستان، منصوره را مجبور کرد از صنف درسی بیرون شده و به خانه اش بنشیند. تکنالوژی همیشه اشتیاق و علاقه ی اصلی او بوده است، بنابراین زمانی که او از برنامه های حمایتی سازمان بین ‌المللی کار مربوط به ملل متحد آگاه شد، برای یک کارگاه تعمیرات موبایل ثبت نام کرد. اکنون، او در حالی که خدمات نرم افزاری را برای مشتریان زن در یک مغازه در مزارشریف ارائه می کند، در عین زمان به زنان دیگر آموزش می دهد تا چگونه گوشی موبایل را تعمیر کنند.

منصوره از اینکه می تواند به درآمد خانواده کمک کند و برای تحصیلش پس انداز کند، سپاسگزار است، اما مشتاق بازگشت به پوهنتون نیز است. او آرزو دارد روزی کاروبار تعمیرات مربوط به خودش را اداره کند. سازمان ملل متحد بر این باور است که زنان و دختران باید بتوانند تحصیلات مورد علاقه ی خود را دنبال کنند.

میلیون ها شاگرد افغان - آینده سازان کشور - که مجبور به تحمل عواقب بحران های متعدد هستند، از رفتن به مکتب بازمانده اند. در روز جهانی همسبتگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند منصوره می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

زرینه که در یک قریه در افغانستان به دنیا آمد، هر کاری که از دستش بر می‌ آمد برای فراگیری تحصیل انجام داد. با این حال، خانواده او فقط تا صنف دوم اجازه حضور در مکتب را به او دادند. مادرش اما تسلیم نشد و زرینه را تا صنف دوازدهم در خانه آموزش داد. زرینه سپس به شهری نقل مکان کرد و به مدت سه سال در سطح عالی تحصیل کرد - تا اینکه خانواده اش تصمیم گرفتند که او دیگر نمی تواند در پوهنتون تحصیل کند. زرینه که حمایت مادرش را در راه تحصیل با خود داشت، تسلیم نشد و دوره تحصیلی خود را در ترکمنستان ادامه داد و در آنجا در رشته علوم سیاسی تحصیل کرد. اما در نهایت به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور به توقف دوره تحصیل خود شد.

زرینه پس از بازگشت به افغانستان در یک کارخانه صابون سازی کار پیدا کرد و اکنون گاهی اوقات پروسه تولید این کارخانه را رهبری می کند. زرینه در اوقات فراغت خود شعر می سراید. مجموعه ای از شعرهای او در حال آماده سازی است و قرار است در اروپا منتشر شود. زرینه آرزو دارد روزی کارخانه صابون سازی خودش را اداره کند.

هر روزی که دختری از تحصیل باز می ماند، در حقیقت فرصتی است که برای خودشان، خانواده شان و برای جامعه از دست رفته است. در افغانستان، ۶۰ درصد از ۴،۲ میلیون کودکی که قبل از بحران انسانی اخیر در مکتب ثبت نام نکرده بودند، دختر بودند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زرینه می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.

زینب ۱۷ ساله دو خواهر و دو برادر دارد. آنها با مادرشان که تمام کارهای خانه را انجام می دهد و پدرشان که شغل آزاد دارد در یکی از روستاهای ولایت هرات زندگی می کنند. زمانی که زینپ برای اولین بار وارد فضای امن دختران که توسط برنامه Spotlight و شرکای آن اداره می شود، گردید او بسیار ترسیده بود. او از تندخویی پدرش صحبت می کرد، از این که پدرش همواره بر سر او فریاد می زند و حتی او را لت و کوب می کند زیرا او هنوز تمایلی به ازدواج ندارد.

مددکار اجتماعی که به زینپ در فضای امن دختران کمک می‌ کرد، توانست توصیه‌ های عملی در مورد چگونگی صحبت کردن درباره نگرانی‌ هایش به مادرش و عالمان دینی به او ارایه کند. در نهایت پدر زینب فهمید که او چقدر ترسیده است. اوضاع به آرامی در خانه بهتر شد و زینب دیگر برای ازدواج تحت فشار قرار نگرفت.

حدود ۲۸ درصد از زنان افغان بین ۱۵ تا ۴۹ سال قبل از سن ۱۸ سالگی ازدواج کرده اند. در روز جهانی همبستگی زنان، مانند هر روز دیگری، سازمان ملل متحد در افغانستان در کنار زنانی مانند زینب می ایستد تا اطمینان حاصل کند که آنها آنچه را که برای زندگی به انتخاب خود نیاز دارند را دارا می باشند.